Dag 32 - Golden Bay

Ik word weer wakker in het bovenste bed van een stapelbed. Maar dit keer in een ruime kamer in het hostel. Mijn drie kamergenoten zijn al opgestaan en bezig hun spullen te pakken voor het vervolg van hun reis. Ik blijf hier nog een nachtje en zo heb ik vandaag de hele dag om de omgeving te verkennen. En om na te denken over de route die ik de komende dagen wil gaan volgen. Jammer genoeg is er geen telefoon en internet in deze uithoek van het land.

Golden Bay dankt zijn naam aan de lange, goudgele stranden die rondom de grote baai liggen. Het fijne, gele zand is door weer, wind en zee afgesleten van het graniet waaruit een groot deel van de rotsen, bergen en heuvels bestaan. Bij laag tij wordt het strand honderden meters breder. In de poelen die achterblijven badderen zeehondjes en vogels.

Maar vanochtend zie ik enkel de vogels op het strand. De baai met zijn stranden is hier door een hele dunne strook land gescheiden van de Tasman Zee. Het is vanuit de baai maar enkele honderden meters door een duinlandschap wandelen en dan sta ik op het strand die aan de open zee grenst. De kust ziet er hier heel anders uit. Ruiger, met grote grillige rotspartijen in zee. Verderop zie ik hoe de heuvels als stijle kliffen in zee eindigen.

De wandeling eindigt bij het cafe waar ik begonnen ben. Het is lunchtijd en met een kop soep op het terras kijk ik uit over de baai. Het begint te regenen en ik blijf nog even kletsen met een Engelsman die ik mijn hostel als overnachtingstip geef.
Als het weer droog is rij ik door naar een ander strand aan de Tasman Zee. Bizarre rotsformaties met uitgesleten bogen en diepe kloven liggen op het strand en in zee. Het begint weer hoog tij te worden en ik bedenk me dat het niet slim is om nu via het strand terug te wandelen naar m'n auto. Ik beklim een flink begroeide rots die me de weg blokkeert en baan me een weg door het struikgewas tot ik weer bij een wandelpad uitkom. Deze kronkelt gelukkig door het achterliggende heuvellandschap terug naar de parkeerplaats.

Het laatste bezoek van vandaag is aan Cape Farewell. Vanaf de parkeerplaats is het een korte wandeling en dan sta ik bovenaan een hoge klif die loodrecht beneden in zee eindigt. Het uitzicht is prachtig hier. Naar rechts kijkend kun je de kustlijn zien tot aan het Abel Tasmanpark. Beneden me zie ik zeehondjes op de rotsen liggen luieren. Op aanraden van een stel Fransen volg ik via een smal paadje de steile klif tot het uiterste puntje. Dit is Cape Farewell het meest Noordelijke punt van het Zuidereiland.

Terug in het hostel kom ik de Engelsman weer tegen van vanmiddag. Hij heeft m'n tip opgevolg en is nu m'n nieuwe kamergenoot, samen met 2 Engelse meiden. Voor het eten stippel ik de komende dagen uit, wat lastig is zonder internet. Dan is het weer tijd voor tagliatteli met zalm en kaassaus. Hmm... morgen maar een pizzaatje ergens zien te scoren.