Om half 10 stap ik de deur uit samen met de andere Nederlander uit het hostel. Iemand heeft ooit eens bedacht dat op de heuvel achter het hostel het "Centre of New Zealand" ligt. Het geografisch middelpunt dus. Nou is die heuvel best puntig en zo'n 300 meter hoog. Stijle klim dus voor ons Nederlanders, die alleen het platte land gewend zijn. Boven aangekomen treffen we precies aan wat je van zo'n punt kunt verwachten: een paar bankjes, een klein kunstwerkje en een steen met inscriptie. En natuurlijk een prachtig uitzicht over Nelson en omgeving.
Terug in het hostel moet ik nu eindelijk eens gaan beginnen met het uitstippelen van de route. De oostkust en de westkust van het Zuidereiland zijn maar met een paar wegen met elkaar verbonden. En met de paar verplichte bestemmingen die ik al heb geboekt is het een puzzel om uit te zoeken wat de slimste route is. Een goede kaart van het Zuidereiland zou daarbij handig zijn, maar die moet ik nog kopen.
Zover is het echter nog niet. Ik ben ook naar Nelson gekomen om te relaxen. Dus ik ga eerst eens even lekker op bed liggen. Daarna wat ijs eten in de schommelstoel in de tuin en dan op pad naar het dorp om een kaart te kopen.
Rond 3 uur ben ik weer terug in het hostel. Zonder kaart. Het is zondag en alle kaartenwinkels zijn gesloten. Nu ook geen tijd meer om na te denken over een optimale route want ik moet snel door naar mijn volgende afpraak: de Nelson Aeroclub.
Het virtuele vliegen van gisteren was slechts een opwarmertje voor vanmiddag. Ik heb weer een vliegtuig geboekt met instructeur voor een tocht over de prachtige kust van het Abel Tasmanpark. Dit keer is het een Cessna 150. Een tweezitter waarmee je zelfs ook wat aerobatics kunt vliegen. Maar dat is vandaag niet de bedoeling. De instructeur is een jonge, enthousiaste kerel die is geemigreerd uit Canada. Hij laat de de controle van het toestel aan mij over en zelf bedient hij enkel de radio. Wijs geworden van de vorige vlucht laat ik nu het strobe light uit voordat ik de motor start. Maar dat blijkt niet de bedoeling, gewoon aanzetten dat licht. Tsja, nu weet ik het ook niet meer.
We doen een flapless take off van een lange, brede betonbaan. We draaien naar links en volgen als stijgend tot 1500 voet de kustlijn. Beneden ons dorpjes, stranden en helder blauw water. Al snel komen we bij de bergachtige kust van het Abel Tasmanpark. De bergen zijn grillig en dicht begroeit met naaldbomen. De kust bestaat uit talloze baaitjes met goudgele stranden en kleine rotsachtige eilandjes voor de kust. Het vliegwerk is niet heel spannend en ik geniet van het mooie uitzicht. Af en toe de controls overdragend om wat foto's te maken. Zo vliegend over dit paradijs vergeet je snel de tijd en na ruim een half uur stelt de instructeur voor om weer terug te keren. De terugvlucht is relaxed en de landing niet onaardig. Terug in het clubgebouw wisselen we sterke vliegverhalen uit aan de bar onder het genot van een aantal biertjes. Gezellige club met weer zeer betaalbare tarieven. Zowel voor het vliegen als voor het bier.
Morgen ga ik het Abel Tasmanpark nog eens bezoeken, maar dan op het land en in het water. Tassen pakken en naar bed want ik moet hier morgenochtend om 7 uur wegrijden. Tweedaagse tocht zonder internet, denk ik....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten