Het hostel is nog donker en stil als ik om 6:30 opsta. Zachtjes pak ik mijn spullen, laat de kamersletuel achter op het tafeltje in de woonkamer en vertrek met de auto. Het is een uurtje rijden naar Moteuka, het plaatsje waar de tweedaagse tocht gaat beginnen.
Het Abel Tasman Park is een beschermd natuurgebied vernoemt naar een Nederlandse ontdekkingsreiziger uit de 17e eeuw. Die heeft echter nooit zelf voet aan wal gezet nadat een paar van zijn bemanningsleden door de lokale Maori's een kopje kleiner waren gemaakt. Nu is er geen Maori te bekennen, maar Nederlanders genoeg. Onder andere een stel dat met mij op dezelfde boot zat tijdens de duikcursus in Tutukaka, een aantal weken geleden.
De tocht begint met een ritje met de watertaxi. Uiteraard weer een snelle speedboot die onze groep met hoge snelheid, stuiterend over de flinke golven naar een prachtig goudgeelstrand brengt. We hijsen ons in onze kayak-outfit. Een waterdicht vest, een spatlap als een soort rok rond je middel en een zwemvest. Na de verplichte instructie gaan we te water. Omdat ik samen met de tour-begeleidster in de twee-persoonskayak zit help ik haar de andere kayaks uit de groep te water te laten. Wachten op een vlak stuk tussen redelijk hoge golven door en dan snel de kayak het water in duwen. Met een paar gaat dat best goed, en met een paar een kleine misrekening in de golven. Ach jah, natter dan dat ik al ben zullen ze niet geworden zijn.
We kayakken rustig de zee op naar een eiland voor de kust. Tonga eiland. Hier liggen op de rotsen talloze zeehonden te relaxen. We kunnen redelijk dichtbij komen, maar geen enkele springt in het water om te komen spelen. De kayak-tocht volgt verder de kust. Ik ben er gisteren al overheen gevlogen, maar van zo dichtbij gezien is het behoorlijk indrukwekkend. Een ruige rotsachtige kust waaruit, wat nu blijkt, junglebegroeiing de heuvels en bergen bedekt. De zee is best ruig, de stevige wind zorgt voor golven van soms wel een meter of 2 hoog en dan is een kayak een klein en laag ding.
We komen weer bij een goudgeel strand aan dat als een halve maan ligt ingeklemd tussen de groene bergen en zo een kleine natuurlijke baai vormt. Terwijl we ons ontdoen van de kayak-outfit begint het zonnetje door te breken. Na de lunch op het strand begint een wandeltocht langs de kust. Ik loop samen met een Zwitsers stel met wie ik het goed kan vinden. Het smalle wandelpad slingert door de jungle over de heuvels. Af en toe hebben we een adembenemend uitzicht op de helderblauwe zee onder ons met de vele eilandjes en strandjes. Het is 3 uur en vele zweetdruppeltjes later als we uitkomen op een groot strand. Volgens instructie zwaaien we en terstond worden we opgehaald door een klein motorbootje. We worden afgezet op een schip verderop in de baai. Dit is het onderkomen voor de nacht. Het drijvende aquapackers hostel. Als de avond valt wordt het een gezellige boel met een barbeque op het achterdek en sterke verhalen van de schipper. De nacht is helder en de hemel is bezaaid met sterren, die we met behulp van een iPhone kunnen benoemen. Als ik in de krappe, bovenste kooi kruip met nog geen 10cm speling tussen m'n gezicht en het plafond, zie ik dat de rode plekken op de ruwe metalen balk vlak boven me geen roest zijn maar oude bloedvlekken. Ik neem me heilig voor om bij het wakker worden niet direct overeind te gaan zitten.
Als ik de volgende ochtend wakker word bedenk ik me net op tijd om niet overeind te komen. Dat voorkomt hoofdpijn en misschien nog wel erger. Na het ontbijt worden we met de groep weer afgezet op het strand. Het is nu flink bewolkt en er staat een stevig windje. We beginnen de dag met het vervolgen van de wandeltocht van de vorige dag. We lopen nu met een groepje van ongeveer 8 mensen samen. Het is gezellig om met iedereen een praatje te maken en het is al snel tegen het middaguur als we weer op een strand uitkomen. Daar liggen kayaks klaar voor het laatste deel van de tocht.
Het is nu gaan regenen en het waait nog steeds stevig. Ik help de begeleidster weer om de kayaks de zee in te duwen en dan begint de terugtocht naar het plaatsje waar we gisteren vertrokken. De zee is omstuimig met flinke golven. Gelukkig hebben we de wind in de rug. Als iedereen een beetje moe gepeddeld is, gaan we met de kayaks naast elkaar liggen. De begeleidster haalt een een groot zeil tevoorschijn die aan de buitenste peddels wordt vastgebonden. Met die peddels in de lucht hebben we een groot zeil in de wind staan. Nu alleen elkaars kayaks goed vasthouden en we zeilen richting land. Dankzij de stevige wind gaat dat nog met een aardig vaartje.
Terug op het strand is het even afzien om de kayaks in de koude wind en regen op de aanhanger te laden, maar bij het kayak-centrum wacht een lekkere warme douche. Ik ga snel verder met de auto. Nog anderhalf uur rijden naar het laatste hostel vlakbij het uiterste Noordelijke puntje van het Zuidereiland. 'Bring food and money' was het laatste wat de hostel-eigenaar riep voordat de verbinding werd verbroken toen ik reserveerde. Dat doet me vermoeden dat het daar redelijk uitgestorven is. Dat wordt bevestigd als ik 's avonds aankom na een pittig ritje door regenachtige en mistige bergen. Het is warm en gezellig in het hostel en ik ga direct aan de slag met koken. Tagliatelli met zalm en kaassaus... jummie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten