Dag 23 - Taupo

Goethe zei het al: "stupiditeit kent geen angst". Laat ik dat maar als een opsteker zien, want ik zit 'm nu toch wel een beetje te knijpen. Het lieflijke Taupo is DE plaats in Nieuw Zeeland om te tandem skydiven. Zowel vanwege de prijs, er is veel concurrentie, als het prachtige uitzicht.

Keurig op tijd word ik opgehaald door een busje bij het hostel. De chauffeuse praat honderduit, maar iedereen in het busje blijft stil. Er heerst een nerveuse spanning. Aangekomen op het vliegveld kijk ik omhoog. Het ziet er behoorlijk bewolkt uit. Misschien wordt er vandaag wel niet gesprongen. Vreemd genoeg maakt die gedachte me wat rustiger.

In het kantoor van Taupo Tandem Skydiving gaat het er professioneel aan toe. Het is duidelijk dat ze jaarlijks vele duizenden mensen een tandem sprong laten maken. We krijgen een menu-kaart uitgedeeld met de mogelijkheden voor een foto of video herinnering: een persoonlijke cameraman, een handycam in de handen van je tandem master, foto's, DVD, USB, alles is mogelijk. Maar de hoofdkeuze is of je een sprong van 12.000 voet (4 kilometer hoogte) of 15.000 voet (5 kilometer hoogte) wilt maken. Met een sprong van 15.000 voet heb je een vrije val van ongeveer een minuut lang voordat de parachute zich opent.

Ik ga voor het Silver Package vanaf 15.000 voet: een persoonlijke cameraman en een DVD met filmpje van de hele gebeurtenis. Betalen hoeft pas na afloop. "Pay on survival" glimlacht de medewerkster. Het enige wat nu nog roet in het eten kan gooien is het weer. Rusteloos wordt er heen en weer gelopen en gewacht tot onze namen worden omgeroepen. Als het zover is krijg ik een jump-overall aangemeten en word ik in een tuigje gehesen. Een korte instructie volgt over wat we moeten doen bij het springen en de landing. En dan is het wachten tot het weer goed genoeg is om te vertrekken. Het is angstvallig stil op het bankje waar wij kandidaten zitten. Het wachten doet de spanning alleen maar stijgen. Dan zien we activiteit in de hangaar. De tanden masters trekken hun uitrusting aan en de piloot start het toestel. Een voor een worden we opgehaald door onze eigen tandem master en wandelen we naar het vliegtuig. Onderweg nog even op de film maar ik weet niks beters te doen dan te zwaaien. Ik heb nu even geen legendarische uitspraken op voorraad.

In het vliegtuig ga ik met mijn rug naar mijn tandem master zitten. Ik zit vlakbij de roldeur achterin het toestel dus ik zal waarschijnlijk als een van de eerste gaan springen. De deur gaat dicht en het vliegtuig gaat in take off. Ik zie het veld snel kleiner worden terwijl we in grote circels stijgen. De tandem master begint achter mijn rug te prutsen en ik voel hoe hij mijn harnas aan het zijne haakt. Toch vind ik de banden wat losjes zitten, maar hij stelt me gerust: dat hoort zo. De gedachte om straks tijdens de sprong uit het tuigje te vallen is niet heel geruststellend en ik vraag me af waarom ik in hemelsnaam uit een goed werkend vliegtuig ga springen. We vliegen door wolkenflarden heen en op 10.000 voet krijg ik een zuurstofmaskertje aangereikt.

Op 15.000 voet zijn we boven de bewolking en gaat de roldeur open. Vanaf nu gaat alles heel snel. Het eerste tandempaar gaat in de deuropening zitten, lachen naar de camera en hups ze zijn verdwenen. Dan schuifel ik naar de deuropening en hang mijn benen buiten het vliegtuig. De wind raast geweldadig naar binnen. Naar links kijken voor een geforceerde foto, handen om de schouderbanden en hoofd naar achteren tegen de schouder van de tandem master. Uit mijn ooghoek zie ik mijn cameraman naar buiten verdwijnen en dan gaan wij er achteraan.

De sensatie van het vallen is overweldigend en de adrenaline giert door m'n lijf. Na een tikje op m'n schouder spreid ik m'n armen en stabiel liggend vallen we nu naar beneden. Harder en harder tot zo'n 200 km/u. Ik heb moeite met ademhalen door de harde wind en af en toe probeer ik een goede ademteug te nemen. We vallen door flarden bewolking en de ijskristallen prikken als naaldjes in m'n gezicht. Die eerste momenten voelen aan als survival maar dan heb ik meer het gevoel van controle en kan ik om me heen gaan kijken. Voor me zweeft de cameraman, beneden het reusachtige meer van Taupo en de bergen daaromheen. Prachtig. Dan het geluid van de parachute die uitklapt en daarna wordt alles stil. "Welcome in my office" lacht de tandem master achter me. Langzaam en relaxed dalen we af naar het veld. De tandem master maakt ruime circels en beneden me zie ik al een aantal mensen landen. Vlak voor de landing benen vooruit steken en we komen heel zacht op onze kont in het gras terecht. De tandem master haakt me uit en ik blijf even liggen om de ervaring te verwerken. Dat was heel intens.

De afhandeling gaat net zo professioneel als de intake. In een aparte ruimte wachten we tot onze video klaar is en die krijgen we meteen te zien. Na het betalen krijg ik een keurig pakketje met DVD en t-shirt. Als ik een half uurtje later op de parking van het hostel word afgezet heb ik nog steeds een grote grijns op m'n gezicht. Lunchen in Taupo, boodschappen doen voor morgen bij de Pak 'n Save (een soort mega Aldi) en dan met de auto verder zuidwaarts.

Het is een uurtje rijden naar Tongariro National Park, een bergachtig natuurgebied. Vanuit het raam van het hostel zie ik de Mount Doom liggen met zijn top in de wolken. Het is de grote vulkaan uit de Lord of de Rings-films. Maar op tijd naar bed vandaag want morgenochtend vertrekt het busje om 7:15.