In 1985 wordt het Greenpeace schip de 'Rainbow Warrior' in de haven van Auckland tot zinken gebracht door de Franse geheime dienst. Er valt een dode bij, maar de daders worden nooit echt bestraft. Het is nog steeds een gevoelig punt bij de Nieuw Zeelanders, die er een zekere antiphatie tegenover Fransen aan hebben over gehouden. Dat blijkt wel als ik vanochtend bij de bakker mijn ontbijt, een blueberry muffin met jus de orange, koop en de Rainbow Warrior ter sprake komt. Het zou me niet verbazen als hij aan het brood dat hij aan een fransman verkoopt een stukje speeksel toevoegd.
Vijf minuten later ben ik weer in de duikshop voor de laatste 2 duiken van de cursus. De groep is kleiner vandaag en past met gemak in het personenbusje voor de deur. We rijden naar Matauri Bay, een kleine 45 minuten verderop. De camping waar we uitstappen is weer een stukje paradijs op aarde. Het ligt op een smal schiereilandje in een baai, zodat zowel links als rechts een prachtig zandstrand ligt. Alle tenten en campers hebben een ruime plek onder palmbomen en staan allemaal pal aan het strand met uitzicht over de baai. We laden onze spullen over naar een speedboat op een trailer. Met vereende krachten en de hulp van een tractor wordt de speedboot te water gelaten. We klimmen aan boord en met volle snelheid stuiteren we de baai in. Het is goed vasthouden en bij elke klap flink schrap zetten. Tien minuten later zijn we op de plek van bestemming. Het graf van de Rainbow Warrior, aangegeven door boei in het water.
Duikspullen aan, buddy check en te water. Dit wordt de 4e skill van de cursus: wreck diving. Het afdalen wil niet echt lukken, maar met een stuk extra lood in m'n vest zak ik toch rustig naar beneden. Brrrr wat ziet dat er toch spookachtig uit zo'n wrak dat opdoemt uit de donkerblauwe duisternis beneden je. We belanden midscheeps naast het wrak en volgen de instructeur langs de romp van het onfortuinelijke schip. Ook hier is het schip volledig begroeit met koraal, algen en wat al niet meer. We passeren een groot donker zwart gat in de romp waar een van de mijnen is ontploft. Dit schip is een stuk kleiner en we zijn dan ook zo bij de voorsteven. Een machtig gezicht als je op je rug in het zand voor de boeg gaat liggen en deze hoog boven je ziet uitsteken. We zweven over de boeg en over het dek en gaan dan via een deur een ruimte in wat de vroeger het restaurant moet zijn geweest. Aan het plafond hangen nog allerlei leidingen en loshangende panelen. Scholen vissen zwemmen heen en weer in de donkere ruimte. Via een gat in het plafond komen we weer buiten. Het dek en de relingen zijn begroeit met zweewier waar allerlei soorten vissen en andere onderwaterwezens hun onderkomen hebben gevonden. We vervolgen de tocht naar de achtersteven en gaan dan weer via de lijn waar de boei aan vast zit naar de oppervlakte, uiteraard na een decompressiestop op 5 meter. Het is nog best lastig om aan boord van de speedboat te klimmen, maar met wat getrek en gesjor is iedereen weer aan boord. Met volle vaart stuiven we naar een eilandje waar we op het strandje genieten van de lunch en de zon.
De tweede duik 's middags staat voor mij in het teken van onderwaterfotografie. Dit is de 5e en laatste skill die nodig is voor het advanced diver certificaat. Met een onderwatercamera daal ik af onder water. Op een meter of 7 diep cruise ik achter de instructeur aan, onderweg foto's nemend van alles wat interessant is. De bodem is bezaait met grote rotsblokken en onderwaterplanten. Best leuk om daar tussendoor te manouevreren en onderweg goed uitkijken naar interessante foto-objecten. Om de een of andere reden ga ik heel snel door m'n lucht heen en moet ik na een half uur alweer naar de oppervlakte. Dat geeft me wel weer de gelegenheid om op de boeg van de speedboat in het zonnetje te liggen, wachten tot iedereen terug is gekeerd. De terugweg gaat vlot en voor ik het weet sta ik in de duikshop met het advanced diver certificaat in m'n handen. Ach jah, leuk om te hebben maar ik ben me er bewust van dat je pas een advanced diver wordt met ervaring. Veel ervaring.
Na een Nederlands stel bij hun hotel te hebben afgezet ga ik terug naar m'n huis op de berg. De 2 Duitse dames hebben plaatsgemaakt voor 1 Australisch meisje met wie ik kort kennis maakt. Zij gaat naar het dorp en ik ga even douchen en relaxen. Tijdens het douchen wordt er op de deur geklopt. De huisbaas komt wat zaken regelen en herinnert me er an passant aan dat ik nog moet betalen. Het betalen gebeurt bij het hostel beneden in het dorp. Daar beland ik op het terras waar ik een paar biertjes drink met de eigenaar en nog wat gasten die aanschuiven. Het is gezellig en het is alweer later op de avond als ik terugkeer in het huis op de berg. Daar klets ik nog de hele avond met het Australische meisje die met een auto van vrienden een week het Noordereiland rond reist. Ze heeft een bustour geboekt naar Cape Reinga, het uiterst noordelijke puntje van Nieuw Zeeland waar de Stille Oceaan en de Tasman Zee bij elkaar komen. Ik wil daar ook wel heen, maar heb daar andere plannen voor. Een hele dag, van 6 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds, in een bus zitten lijkt me niks. Morgen maar eens kijken of mijn plannetje lukt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten