Dag 21 - Rotorua by Night

Bruce, de zwijgzame Maori, neemt nog een lange haal van het pijpje waarna hij langzaam en aandachtig de rook uitblaast. Dan biedt hij mij het pijpje aan, maar ik sla het vriendelijke gebaar af en neem nog een teug bier. Ik heb geen zin om stoned te worden en eigenlijk word ik ook liever vanavond niet dronken. Maar dat laatste is niet uitgesloten gezien het tempo waarmee de flesjes bier uit de koelkast worden gehaald. Aan de muur naast me hangt een rek met geweren en op de  grond staat een geopende koffer met een zwaar sluipschuttersgeweer met telescoop. Jim, de eigenaar, is in het kleine keukentje bezig met het bakken van karbonades. Uit de televisie schettert de finale uitzending van de Australische versie van X-Factor, die ieders aandacht opeist. Ik neem nog een slok bier en bedenk me hoe ik hier terecht gekomen ben.

De dag is eigenlijk heel normaal begonnen. Een beetje moe opgestaan en daarna een wandeling door het plaatsje gemaakt. In een park wordt een zaterdagmarkt gehouden. Tussen de kraampjes stijgt stoom op uit de grond en een zware zwavelgeur verraadt de aanwezigheid van vulkanische activiteit. Hekjes en waarschuwingsborden schermen de argeloze wandelaar af van de meest actieve bronnen. Daar sputtert en borrelt de aarde alsof een pan dikke soep aan de kook raakt. Ik wandel weer terug naar m'n hostel waar ik moe even op bed ga liggen.

's Middags bezoek ik een commercieel uitgebaat thermisch gebied. Met een entree van NZ$40 kun je een wandeling maken langs borrelende modderpoelen en zelfs een heuse geyser die ongeveer elk half uur zijn kunstje vertoont. Om het allemaal wat interessanter te maken is er een sausje Maori-cultuur overheen gegoten. Houtsnijwerken, traditionele gebouwen en kano's en voor wie daar nog extra voor betaald een dansvoorstelling. Dat  hoeft van mij niet en na een tweetal uurtjes tuf ik weer terug naar Rotorua. Het is een uurtje of 4 in de middag, te vroeg om te gaan eten en te laat om nog iets groots te gaan ondernemen.

Dan valt mijn oog op de sjofele etalage van een pandje twee straten van mijn hostel vandaan. Shooting Gallery. 12 schoten NZ$3. Een zwijgzame Maori troont me na betaling mee naar de schietbaan achter in de zaak. Hoewel het om luchtdrukwapens gaat, zijn dit niet de standaard kermisgeweren. Er is een ruime keuzes aan type wapens en die schieten hard en zuiver. De luchtdruk komt van een externe compressor in plaats van een veer. Ik begin met een semi-automatisch geweer waarmee  ik in snel tempo 3 magazijnen leeg schiet op allerlei doelen. Dan ballonnen kapot schieten met een zwaar pistool. Vervolgens met een shotgun met pompmechanisme op een kaart schieten. Daar haal ik geen onaardige score mee en ik win een gedeukt blikje frisdank en een stukje chocolade. Ik vermaak me wel en ik besluit om ook te gaan schieten met het pronkstuk van de collectie. Een heus sluipschuttersgeweer. Hiervoor wordt Jim, de eigenaar, erbij gehaald. Hij  helpt me met het instellen van de telescoop en dan schiet ik haarzuiver vier doelen omver.

Ik vraag Jim of hij een foto wil maken met m'n telefoon. Maar voor ik het weet is Jim helemaal in zijn element als fotograaf en moet ik poseren met de volledige collectie wapens in allerlei stoere poses. Om het allemaal nog echter te maken haalt hij een setje handboeien tevoorschijn en klikt die aan m'n arm. Weer wat foto's later troont hij me mee naar buiten waar voor de deur twee politiewagens geparkeerd staan. Ook daar een foto-shoot met mij in de boeien. Jim zit erg in z'n rol als fotograaf en ik laat 'm maar z'n gang gaan. Gelukkig heeft hij ook het sleuteltje van de handboeien en onder het genot van m'n gewonnen frisdrankje kletsen we nog wat na. Als ik vertel dat ik Rotorua 's avonds een wat doods plaatsje vind, nodigt hij me uit om na sluitingstijd langs te komen om in de buurt een potje te gaan poolen en dan zal hij me het uitgaansleven in Rotorua laten zien.

Rond een uur of acht 's avonds wandel ik weer naar de Shooting Gallery. Jim is er niet en de zwijgzame Maori mompelt iets als 'he will be back when he is back'. Daar heb ik niks aan natuurlijk en ik ga ergens een hamburger eten. Op de terugweg weer langs de Shooting Gallery en dan is Jim er wel. Hij is net bezig de zaak te sluiten en  nodigt me uit om binnen te komen. Ik word voorgesteld aan Bruce, de zwijgzame Maori. Die mompelt iets onverstaanbaars en gaat verder met het onderhoud van de geweren. Jim geeft me een biertje en begint in het kleine keukentje het avondeten klaar te maken, waarbij hij met een half oog naar de finale uitzending van de X-Factor kijkt.

Ondanks dat ik al gegeten heb krijg ik ook een karbonade voorgeschoteld. De biertjes en het roken maken de sfeer ontspannen. De zwijgzame Maori transformeert in de onverstaanbare Maori. Jim en ik bespreken de wereldproblemathieken en de politiek in Nieuw Zeeland met af en toe een onverstaanbaar instemmend gemompel van Bruce. Als het onderwerp op de Maori-bevolking terecht komt, komt ook de keerzijde van Nieuw Zeeland ter sprake. Niet alles is hier het paradijs en er is een hoop armoede en ellende bij met name de Maori-bevolking. Bruce is daar een voorbeeld van. Met gebaren geeft hij aan dat hij een jeugd van mishandeling en verwaarlozing heeft gehad en in het bende-leven is terecht gekomen. Hij heeft heel wat jaren van zijn leven in de gevangenis gezeten. Jim heeft hem van de straat geplukt en nu probeert Bruce een gewoon leven te leiden zonder criminaliteit of bendes.

Het is al een uur of elf en flink wat biertjes verder, als we in de Jeep van Jim stappen om naar een nabijgelegen cafe te gaan. Daar spelen we spelletjes pool met andere gasten en ik trakteer op bier. Later die nacht gaan we ook nog naar Bruce z'n stamkroeg. Die bestaat voornamelijk uit Maori's, waarvan de meesten zwaar getatoeerd. Toch voel ik me er niet ongemakkelijk en we blijven tot sluitingstijd bier drinken en pool spelen. Dan neem ik afscheid van Jim en Bruce. Morgen moet ik op tijd weg en heb ik al m'n energie nodig. Ik hoop niet dat ik teveel gedronken heb.