Dag 10 - Waipu

Als ik wakker word slaat de twijfel toe. Ik heb voor nog een nacht geboekt in dit motel, maar kan ik me hier wel een hele dag vermaken ? volgens de info die ik heb over dit gebied is het meest spannende het streekmuseum en een grot met gloeiwormen. Misschien kan ik maar beter even die grot bezoeken en dan doorreizen. Aan de andere kant zo ver hoef ik niet te reizen voor woensdag en ze hebben hier een wasmachine zodat ik een wasje kan draaien vanmiddag. Ik besluit dan toch maar om te blijven en er vandaag het beste van te maken.

Ik pak de auto naar het dorp en haal brood bij de bakker. Zittend in de achterbak van mijn auto ontbijt ik, terwijl de zon steeds feller begint te schijnen. Het gaat een warme dag worden. Ik sta geparkeerd bij het museum maar die gaat pas om half 10 open. Dan maar doorrijden naar de grot. Hoewel het een kleine 20km is,duurt de rit toch nog best lang. Zodra ik van de grote weg af ben wordt de weg onverhard en slingert door dalen en over bergen/grote heuvels. Het uitzicht en de omgeving zijn weer magnefiek. De omgeving uitgestorven.

Uiteindelijk kom ik bij een bord die aangeeft dat hier de Waipu Caves zijn. De omgeving bestaat uit heuvels voorzien van weilanden en tropische begroeiing. Er is een gravel parkeerterreintje en in het weiland erachter staat een heel net toiletgebouwtje. Een paard bewaakt de ingang van het weiland en staat met zijn achterste precies bij een bordje met wat lijkt op een kaartje. Hmmmm ik heb het er niet zo op om achter een paard te gaan staan. Als ik over het hek heen klim, maakt het beest gelukkig wat ruimte. Het kaartje blijkt van een wandelroute en aan de overkant van het weiland, waar dichte begroeiing begint, zie ik een bord met 'Waipu Caves'. Tsjonge er wordt een hoop moeite gestoken in dit verlaten gebeuren.

Ik wandel naar de overkant van het weiland en ja hoor tussen de begroeiing door zie ik de ingang van een grot liggen. Met een zaklampje aan ga ik naar binnen. De wanden zijn glibberig en op de bodem staat een laagje water. Ik schuifel voorzichtig verder. God weet wanneer ik hier gevonden word als ik wat ongelukkig ten val kom. Als ik een stuk verder de grot in ben doe ik mijn zaklamp uit. Dan gebeurd het, overal in het donker boven me zie ik kleine groene puntjes opgloeien,. Het zijn er duizenden. Het lijkt alsof ik in het voslagen donker naar een heldere sterrennacht kijk. Overal klusters van lichtjes. En waar ik ook boven me kijk, ik ontdek er steeds meer. Wauw, toch wel mooi.

Als ik de grot weer uitloop, parkeert er net een camperbusje op het parkeerterreintje. Meer bezoekers dus. Ik besluit, nu ik hier toch ben, om ook de wandeling uit te proberen. Duidelijk gekleurde markeringen geven de route aan.Op het kaartje had ik gezien dat de route niet rond liep dus ergens halverwege zal ik moeten omkeren en dezelfde route weer teruglopen. De wandeling is erg mooi. Door dichte begroeiing en ruig terrein van grote, achteloos neergesmeten rotsblokken. De route is grotendeels heuvelopwaarts en als ik eindelijk boven ben heb ik een prachtig uitzicht over de omgeving. In de verte achter de heuvels zie ik de zee.

Terug bij de auto is het alweer lunchtijd. Ik rij naar Waipu Cove, het strand waar ik gisterenavond foto's heb genomen. Daar geniet ik op een terrasje van een fish&chips. Dan m'n zwembroek aan en lekker op het strand gaan liggen. Bruin worden is net als biefstuk bakken. Eerst even goed schroeien onder de hete zon, wat rood mag, en daarna beter beschermd op een lager pitje het rood bruin laten worden.

Oef alleen het aanbakken gaat wel erg snel. Het is zeker 30 graden en de zon brandt voluit. Wat afkoeling in de zee. Hmmm m'n gezicht, buik en schenen voelen toch wel wat branderig aan. Morgen maar zonnebrandcreme kopen en een pet. Het ijsje wat ik koop smelt ook sneller dan ik het kan opeten. Tijd om hier weg te gaan.

Het is 3 uur 's middags en ik besluit toch maar naar het streekmuseum te gaan. Gezien de grootte zal ik er wel in 5 minuten doorheen gelopen zijn, om kennis te hebben genomen van 5 potscherven en het skelet van een vorige eeuw omgekomen mus. In het museum word ik uitermate hartelijk ontvangen, waarbij ik voorzien wordt van een heuse geplastificeerde routebeschrijving. Hmmmm, ik kan het niet maken om die over 5 minuten alweer in te leveren bij die aardige mevrouw. Dan maar wat meer tijd aan de collectie besteden en alle bordjes erbij lezen. Thema van het museum is een groep kolonisten uit Schotland die omstreeks 1850 via vele omzwervingen in Nieuw Zeeland zijn beland en daar in Waipu hun bestaan hebben opgebouwd. Dat alles onder aanvoering van een bejaarde prediker. Nu ik de tijd neem om het verhaal tot me te nemen, intrigeert het me toch wel. Ongelooflijk hoeveel tegenslag en ellende deze mensen in hun leven hebben gehad en dan toch telkens het doorzettingsvermogen en de moed hebben om al hun spullen op te pakken en te vertrekken naar onbekende oorden om daar een nieuw leven van de grond af weer op te bouwen. Van Schotland naar Canada, van Canada naar Zuid Afrika, dan door naar Australie en uiteindelijk belanden in Nieuw Zeeland. Anderhalf uur later lever ik de routebeschrijving weer in bij een tevreden kijkende mevrouw.

Terug in het motel nog een biertje drinken in het zonnetje met wat andere gasten. M'n wasje doen, hapje eten en wat internetten. De dag was toch interessanter verlopen dan dat ik me 's ochtends had voorgesteld.