Dag 22 - Wairoa River

Vreemd hoe snel je in Nieuw Zeeland in een totaal andere omgeving bent. Met een uurtje rijden verruil ik het pruttelende en borrelende Rotorua voor een badplaats met drukke boulevard langs goudgele stranden. Ik ben aangekomen in Tauranga aan de oostkust van het Noordereiland. Pal voor de kust rijst een vulkaantop uit het water, Mount Maunganui. De zon laat zich weer van zijn beste kant zien en ik wandel over het strand waar een beachvolleybal-toernooi gaande is. Veel surfers in zee die gebruik maken van de hoge golven. Alles straalt de relaxte sfeer uit van een zomerse dag in een badplaats.

Een bordje bij het strand geeft aan dat er nog steeds olieresten op het strand kunnen liggen van het eind vorig jaar in tweeen gebroken containerschip hier voor de kust. Olie...ook zo'n splijtzwam in de Nieuw Zeelandse samenleving. De inkomsten uit oliewinning zijn nodig om de hoge levensstandaard te financieren, maar aan de andere kant heeft de winning impact op het milieu en nog gevaarlijker op de instabiele vulkanische bodem van Nieuw Zeeland. Het toegenomen aantal aardbevingen wordt onder andere toegeschreven aan de intensere oliewinning-industrie.

Maar ik heb maar een uurtje om van dit alles te genieten en dan stap ik weer in de auto om me te melden bij Raftabout net buiten Tarangau. Vandaag ga ik raften op de Wairoa rivier. Normaal een subtiel stroompje maar 26x per jaar, op zondag, worden de sluizen in de dam opengezet en verandert het riviertje in een kolkent monster met stroomversnellingen van de 4e categorie en hoger. Langzaam druppelen de deelnemers binnen en tenslotte zijn er genoeg mensen om 5 rafts te vullen. Ik hijs me voor de zoveelste keer deze vakantie in een wetsuit. Helm op en reddingsvest aan, klaar om te gaan.

Na een kort ritje met de bus worden de rafts in de rivier te water gelaten. Wade, onze gids, ziet er uit als een ervaren vent en zodra we zijn ingestapt begint hij ons te drillen in de edele kunst van het raften. Op commando peddelen we voorwaarts of achterwaarts, springen we van links naar rechts of duiken we de raft in en houden ons zo goed mogelijk vast. Als hij tevreden is gaan we op weg. De rivier slingert door een nauwe kloof met stijle rotswanden. Daarboven dichte begroeiing van bomen en struiken. Lang hebben we niet om er van te genieten, de eerste stroomversnelling komt er al aan. Vakkundig leidt Wade ons er doorheen. Halverwege is het zo'n kolkende massa water dat peddelen geen zin meer heeft. Stevig vasthouden en hopen dat alles verder goed gaat.

De stroomversnellingen hebben passende namen zoals Mothers Nightmare, Rollercoaster, Double Trouble en Rock Garden. Ze volgen elkaar in stevig tempo op. Soms duiken we met de raft enkele meters naar beneden in wit schuimend water, waarbij het lijkt of bij de  landing de raft dubbel vouwt. Soms slaan we bijna om en duiken we met z'n allen naar een kant van de raft om dat te voorkomen. Overal in de rivier liggen grote rotsen waar de raft tegenaan wordt geslingerd. Tijdens een heftige stroomversnelling wordt de achterste man uit de raft gespoeld. Met vereende krachten wordt hij weer snel aan boord gehesen. Op een rustigere plek kunnen we uit de raft springen en ons met de rivier laten meevoeren. Na een tweetal uurtjes zijn we aan het einde van de tocht gekomen. Dat was best een heftig ritje.

Helaas was er geen fotograaf mee en konden ze niemand hiervoor op het laatste moment regelen. Het zal dus bij herinneringen moeten blijven. Jammer want de foto's van eerdere tochten zien er erg spectaculair uit. We krijgen nog wel een sandwich en wat te drinken en dan stap ik in de auto op weg naar Taupo. Na tweeenhalf uur rijden kom ik bij zonsondergang aan bij het plaatsje aan een groot meer, omflankt met hoge bergen. Snel inchecken, hapje gaan eten en heel eventjes liggen. Om half 2 's nachts word ik wakker met al mijn kleren nog aan. Lenzen uit en dan echt naar bed.