Dag 78 - 79: Naar Huis

Het constant geruis van de waterval op de achtergrond wordt luider als ik langzaam weer bij m'n positieven kom. Ik blijf nog even met m'n ogen dicht zitten, ik voel me nog zo moe. Ongemakkelijk, half liggend in mijn stoel dringt het besef tot me door dat dit geen powernapje is ergens onderweg op een parkeerplaats. Ik open m'n ogen  en kijk in het donkere, verlaten gangpad van de Boeing 777. Stoelleuningen aan weerskanten staan achterover, de inzittenden in slaap. Een blik op het LCD-scherm voor me vertelt dat we op 36.000 voet zitten, halverwege de zes uur durende leg van Bangkok naar Dubai. Ik draai me om in m'n stoel. Sluit mijn ogen en langzaam verandert het geruis van de motoren weer in een klaterende waterval. Ergens onderweg.

Ongeduldig kleeft de auto achter onze bumper terwijl we rustig de lange oprit naar de A4 opdraaien. Zodra we de 8-baans snelweg oprijden schiet hij voorbij. Het voelt allemaal een beetje vreemd. Ik zit op de vertrouwde rechterstoel, maar heb geen stuur voor mijn neus. De snelweg lijkt eindeloos breed. Zoveel ruimte, zoveel asfalt, zoveel auto's. Het groene polderlandschap schiet voorbij. Vagelijk bekend maar ik mis de contouren van de bergen op de achtergrond. Tegen de tijd dat de hoge bebouwing van Zwijndrecht in zicht komt, voelt Nieuw Zeeland zo ver weg. Als een droom.

In mijn eigen auto rij ik het laatste stuk terug naar huis. Niks is hier verandert, alles hetzelfde als op de dag toen ik vertrok. Ik maak een omweg om de accu de kans te geven zich extra op te laden. De wegen zo bekend dat ik gedachtenloos mijn weg vind. Ben ik wel weggeweest ?
Ik glimlach als ik de ruitenwisser aanzet in plaats van de richtingaanwijzer. Terwijl ik rechtsaf sla hoor ik mijn zelfbedachte rijmpje in m'n hoofd 'rechts is ruim, link is los'.  Rechts is niet meer ruim, ik neem de korte bocht en verzeker me ervan dat ik op de juiste weghelft zit. Bijna thuis.

Ik word wakker met een flinke aandrang om te plassen. Blijf nog even liggen, geen zin om op te staan. Uiteindelijk stap ik voorzichtig uit bed. Slaapdronken en zo weinig mogelijk geluid makend schuifel ik naar de deur. Ik wil de andere mensen op de slaapzaal niet wakker maken. Bij de deur besef ik dat ik in mijn eigen slaapkamer ben. Niemand hier die van mij wakker wordt. Op de alarmklok op mijn nachtkastje zie ik dat het drie uur in de ochtend is. Ik ben nu klaarwakker en de dag kan beginnen. Maar het is nog zo donker en stil buiten.

Thuis.

Foto's t/m dag 77

De laatste batch met foto's van de vakantie. Wederom in willekeurige volgorde.

Wanaka Airshow

Met Piper Warrior kust bij christchurch

Het eindresultaat van de mes maken workshop

Warbirds over Wanaka - WWI dogfight

Warbirds over Wanaka - airfield attack

Lake Wanaka

Warbirds over Wanaka  -  corsair

Vliegen boven (verwoest) centrum christchurch

Vliegen met Ross, Tim en Richard

Mes Maken workshop

bijl gooien in de pauze

Dag 75 - 77: Christchurch

"Uit welk jaar en hoeveel kilometers?" vraagt de autohandelaar. "1995 en 295000 kilometers" antwoord ik. De autohandelaar lacht en zegt "Nee, geen interesse die kan ik niet kwijt.". Dit is de 3e autohandel al die mijn auto niet hoeft. Ik vervolg m'n weg door de buitenwijk van Christchurch waar een hoop autobedrijven zitten. Kriskras rij ik door de straatjes van het industriegebied tot ik weer een autohandel zie waar buiten oude auto's staan. Poging 4. De autohandelaar loopt keurend om de Subaru heen. Opent de motorkap en steekt twee vingers achter het motorblok. Zwart van de olie haalt hij ze weer naar boven, mompelt "olielekkage op de gebruikelijke plaatsen, ik geef er 125 dollar voor". Oef, dat is toch wel een beetje weinig. Hij lacht en geeft me een tip dat een autobedrijfje om de hoek misschien wel interesse heeft. De autohandelaar van dit bedrijfje loopt alleen om de auto heen, kijkt eens diep nadenkend en zegt dan "400 dollar". Ik kijk wat ongelukkig. We komen uit op 500 dollar en die krijg ik meteen handje contantje. Het overschrijven van de auto doen we in een nabijgelegen kantoortje. En daar sta ik dan, zonder auto in een buitenwijk van Christchurch.

Gisteren ben ik nog probleemloos met mijn trouwe Subaru van Greymouth naar Christchurch gereden. Van de westkust naar de oostkust via de Lewis Pass. Een prachtige weg door de Alpen, waarvan links en rechts de bergtoppen met sneeuw bedekt zijn. Ik neem het landschap in me op, beseffend dat dit de laatste keer is dat ik die varieteit te zien ga krijgen. Het tropisch regenwoud van de westkust, de ruige bergen in het alpenmassief, de goudbruine, glooiende uitlopers richting Christchurch. Hoewel ik geen haast heb, rij ik de tocht in 4 uur en in de middag kom ik aan bij mijn laatste hostel van de vakantie. Ik besluit de rest van de middag nuttig te gebruiken en de eerste aanzet te geven tot de verkoop van de Subaru. In de bibliotheek print ik een nieuwe versie van de "Auto Te Koop"-briefjes uit en ik wandel langs zoveel mogelijk hostels om deze op te hangen op de notice boards. Het wordt me duidelijk dat ik niet de enige ben die zijn auto probeert te verkopen. Overal hangen tientallen vergelijkbare briefjes. Tsja, het seizoen is over en een hoop reizigers keren huiswaarts. Ik verwacht weinig interesse van andere reizigers en mijn hoop is om de auto aan een autohandelaar te kunnen slijten. Al zal het dan voor weinig zijn.

In het hostel raak ik aan de praat met Tim en Ross. Tim is een Duitser die nog een paar maandjes voor de reisboeg heeft. Ross is een Engelsman die zijn werkgeluk in Nieuw Zeeland komt zoeken. Nog twee dagen te gaan voordat ik op het vliegtuig naar huis stap en in Christchurch is niet heel veel te doen. Het centrum is nog steeds volledig afgesloten en overal wordt gewerkt aan de restauratie van de stad. Ik stel Tim en Ross voor om morgen een vliegtuig te huren en een rondje te gaan vliegen. Ross is direct enthousiast, maar Tim twijfelt. Hij heeft een beetje last van vliegangst. Maar Tim heeft wel de noodzakelijke auto om op het vliegveld te komen, dus met wat aanmoediging stemt hij in.

De volgende ochtend melden we ons om half 9 op het vliegveld. Hetzelfde grote interntionale vliegveld waarvan ik morgen ga vertrekken. Richard is de instructeur en gezamenlijk wandelen we naar de Piper Warrior. Ik doe een snel inspectierondje en dan nemen we allemaal plaats. Ik vlieg, Ross en Tim zitten achterin. De Piper heeft een glass cockpit, twee grote beeldschermen in plaats van de traditionele instrumenten. Maar dat went snel en niet veel later zitten we in de lucht. We slaan direct af richting Christchurch waar we vrijuit kunnen rondcircelen boven het centrum. De verwoesting van de aardbeving is vanuit de lucht goed te zien. Veel percelen liggen in puin en ook de grote kathedraal is zichtbaar zwaar beschadigd. Hierna vliegen we door naar de kust die bestaat uit puntige, geelgroen begroeide bergen die uitlopen in zee en daar talloze baaien vormen. De bewolking hangt redelijk laag en we vliegen laag door de bergpassen van baai naar baai. Beneden ons ligt het kustplaatsje Akaroa, waar ik ruim een maand geleden een 'zwemmen met dolfijnen' boottocht heb gedaan. Ook de stijle berg waar toen mijn mountainbike een lekke band kreeg roept weer herinneringen op als we er langs vliegen. Achterin is het stil, Tim en Ross doen niks anders dan continu foto's nemen. Dan weer terug naar het vliegveld van Christchurch waar een elegante landing op de grasbaan naast de hoofdbaan volgt. Een mooie en passende afsluiter van deze vakantie. Morgen naar huis, een slopende tocht van ruim 29 uur via Australie, Thailand en Dubai.

Dag 74 - Barrytown Knife Making

De woning naast de kustweg kijkt uit over zee. Op het erf staat een grote vuurkorf met daaromheen 5 zware metalen aambeelden. Onder het afdak staan al een tiental mensen met een werkschort, veiligheidsbril en werkhandschoenen aan. Het echtpaar Steven en Robyn, ook in werkkleding, heten me welkom en voorzien me van een plakbandje met mijn naam en dezelfde outfit als de andere deelenemers.

Het is 9:30 in de ochtend in Barrytown en de workshop 'mes maken' gaat van start. Het vuur wordt opgestookt door een ventilator die van onder af lucht in de vuurkorf pompt. Iedereen is voorzien van een ruwe, platte, ijzeren staaf die roodgloeiend gemaakt wordt in het vuur. En dan maar hameren op het aambeeld. Grofweg hamer ik de vorm van het lemmet in het metaal. Doel van het hameren is niet alleen om de vorm erin te krijgen maar ook om de dichtheid van koolstof in het ijzer te verhogen, dit zorgt ervoor dat het ijzer harder wordt. Na een aantal keren de cyclus opwarmen en hameren te hebben herhaald wordt het roodgloeiende metaal snel afgekoeld in een speciale wateroplossing. Dit maakt het ijzer nog harder. Steven tekent de uiteindelijke vorm van het mes inclusief greep op het metaal en dan wordt het mes in wording op de juiste maat afgezaagd. Vervolgens schuur ik het mes in het midden redelijk glad op de groffe schuurband. Twee stukjes messing erop lijmen daar waar het handvat overgaat in het lemmet. Het messing wordt vastgezet met messing pinnetjes.

Met een zaagmachine zaag ik vervolgens grofweg de twee houten handvaten uit een ruwe houten plank van Rimu (Red Pine). Ook deze lijm ik op het het metaal. De lijm zorgt voor een beschermlaag op het ijzer zodat deze niet gaat roesten onder het hout. De twee houten handvaten worden vastgezet met 3 messing pinnen. Nu is er een hele grove versie van het mes. Op de schuurband wordt het grootste overtollige deel van het hout en messing afgeschuurd en worden alle gaten en kieren tussen hout, messing en ijzer opgevuld met een sneldrogend composiet houtvulmiddel.

Het is inmiddels lunchtijd en Robyn neemt ons mee naar de keuken waar we gezellig aan de keukentafel met de groep een boterhammetje eten. Na afloop neemt Robyn ons mee de tuin in waar ze een grote reuzenschommel hebben staan. Met een paar man wordt je de lucht in gehesen en dan maak je een metershoge zwieper met uitkijk over de oceaan. Zo houden we ons bezig terwijl Steven alle messen van een schuurbeurt voorziet om ze in de definitieve vorm te krijgen. Dit is een delicaat klusje waarbij, als je dat zelf zou doen, je makkelijk je mes kunt verpesten.

Na nog een rondje bijlgooien op het erf is Steven klaar met alle messen. Die zien er nu echt als messen uit, maar ze zijn nog niet af. We gaan weer aan de slag met de schuurmachines en met steeds fijnere schuurband schuren en polijsten we het lemmet in een aantal sessies tot de definitieve vorm en dikte. Dan wordt het houten handvat van een waxlaag voorzien en stevig geboend waardoor het mooi gaat glimmen. Het mes begint nu echt mooi te worden.

Robyn neemt ons mee naar de voorzijde van het huis. Daar staan 10 stoelen op een rij op de veranda die uitkijkt over zee.  We gaan nu aan de afwerking van het mes beginnen. Met een serie van steeds fijner nat en droog schuurpapier polijsten we het mes en het messing tot het glimt als een spiegel. Als laatste gebruiken we polijstpasta voor de finishing touch. Steven schuurt elk mes vlijmscherp op de schuurband en met een slijpsteen en dan zijn we klaar. Een prachtig mooi glimmend mes in een dag gemaakt.

We drinken nog wat met z'n allen en nemen dan afscheid van Steven en Robyn, die ons zo gastvrij in hun huis ontvangen hebben. Zo hebben zij de afgelopen 8 jaar, zes dagen in de week, al ruim 17.000(!) mensen ontvangen en daarmee messen gemaakt. Voor $130 per deelnemer is dat vast een keuke oudedagsvoorziening...

Enthousiast komt ik weer terug in het hostel met mijn glimmende mes. Toch wel bewondering oogstend bij de andere gasten. Ik pak mijn spullen. Morgen een hele dag in de auto terug naar Christchurch. Nog steeds geen reacties op mijn auto-advertenties. Ach jah, zoals de Kiwi's zeggen: No Worries...

Dag 72 - 73: Franz Josef

De regen klettert op het aluminium dak van 'Love Shack 1'. De krappe caravan is romantisch ingericht met zwart tapijt op de vloer en wanden. Het plafond voorzien van rood tapijt met boven het bed een spiegel. Bij gebrek aan normale kamers in het hostel heb ik dit apart staande liefdesnestje voor mezelf alleen gekregen.

Zodra ik gisteren uit Wanaka wegreed richting de Westkust werd het steeds bewolkter. Na nog geen uurtje rijden begon het te regenen. Het berglandschap gehuld in mist en laaghangende regenwolken. Naarmate ik dichter bij de kust kom wordt de begroeiing tropischer. Donkergroene palmen en varens bedekken nu de bergen langs de kronkelende kustweg. De Tasman zee is donkergrijs en grote golven met witte koppen slaan stuk op de kust, het opspattend schuim wordt door de wind als een fijne nevel over de weg geblazen. Guur weer.

En het is niet opgehouden met regenen. De hele nacht hebben hoosbuien op het caravandak me uit mijn slaap gehouden.Tegen beter weten in meld ik me om 10 uur 's ochtends bij het activiteitenkantoortje in het plaatsje Franz Josef. Zoals verwacht wordt de trip vandaag gecancelled. Plan was om met een helicopter gedropt te worden op de Franz Josef Gletsjer en dan een 2 uur durende wandeling op het gletsjerijs te maken, uitgerust met crampons en een ijsbijl. De weersverwachting voor vandaag en de komende dagen blijft slecht en ik besluit om verder te reizen. Jammer, het bezoeken van de Franz Josef gletsjer of de nabijgelegen Fox gletsjer aan de westkust is bijna een verplicht nummer als je Nieuw Zeeland bezoekt.

Ik volg de kustweg verder naar het Noorden tot aan Greymouth. Hier ben ik ruim een maand geleden ook al geweest, toen ik dezelfde kustweg vanuit het Noorden naar het Zuiden volgde. Het hostel in Greymouth is weer zo'n uniek pareltje waar je maar heel af en toe terecht komt. Gezellig ingericht met een grote, huiskamerachtige lounge met open haard. Extra gezellig nu het buiten nog steeds zo'n slecht weer is.

Morgen nog een leuke activiteit in de omgeving doen die, weer of geen weer, zeker doorgaat en dan donderdag een lange reisdag terug naar Christchurch aan de Oostkust. Kijken of ik daarna in 2 dagen mijn auto kan verkopen. Het loopt nog niet echt storm op mijn advertenties...

Dag 69 - 71: Warbirds over Wanaka

Vrrrooemmmmmmmm. Met een luid, zwaar en diep geronk passeert de zilveren P-51 Mustang als hij snelheid maakt op de startbaan, loskomt en dan stijl de lucht in klimt. Een Spitfire en P-40 Kittyhawk volgen met een even indrukwekkend gedreun van hun motoren. Warbirds over Wanaka, een driedaagse vliegshow met voornamelijk historische vliegtuigen uit de 1e en 2e wereldoorlog.

Het is nog steeds prachtig weer, geen wolkje aan de hemel en de zon schijnt meedogenloos. Een laag hek scheidt de bezoekers van de startbaan. Het is maar een tiental meters, zo dichtbij de startbaan kom je niet bij een Europese vliegshow. Ook lijken de vliegshow regelementen hier een stuk soepeler. Het is niet ongewoon dat vliegtuigen over het publiek heen vliegen tijdens hun demonstraties. Twee grote tribunes kijken uit over de startbaan. Maar daar heb ik geen toegang toe met mijn algemene 3-dagenpas. Verder zijn er de gebruikelijke eet, drink en souevenirkraampjes. Een vreemde eend in de bijt is een grote gunshop, met een ruime uitstalling van allerlei geweren. Afrekenen en meenemen.

Om 10 uur 's ochtends begint de show met een spectaculaire opening. Dramatische muziek, grote explosies, vuurwerk en laag voorbijrazende vliegtuigen. De stemming is gezet en in een onvermoeibaar tempo volgen de demonstraties elkaar op. Schijnluchtgevechten waarbij verschillende vliegtuigen elkaar achtervolgen en regelmatig laag over de startbaan razen. Een P-40 Kittyhawk is voorzien van echte .50 mitrailleurs in de vleugels en schiet korte salvo's met losse flodders af terwijl hij op het publiek afvliegt. Je ziet de vlammen uit de vleugels komen terwijl de staccato knallen echo-en tussen de omliggende bergen. Er is weinig fantasie voor nodig om in te beelden hoe zo'n luchtaanval er in de 2e wereldoorlog moet hebben uitgezien. 

Ook de bommenwerpers geven een mooie show. Ze vliegen laag over het veld met hun bomluiken open, gevolgd door een zware explosie op de grond met een grote vuurbal die tientallen meters de lucht in wordt geblazen. Hoewel dit een flink stuk van het publiek af plaatsvindt voel je de hitte van de vuurzuil. Indrukwekkend is ook een schijnluchtgevecht tussen 3 eerste wereldoorlog vliegtuigen. Langzaam en laag circelend over het vliegveld zie je de sjaal van de piloot wapperen terwijl de je motor hoort sputteren. Deze oude vliegtuigen konden de gasstand niet regelen, de motor was simpel aan of uit.  Ook zie je mooi hoe primitief de besturing toen werkte. Met een systeem van kabels en katrollen wordt de vleugel verbogen om een bocht in te zetten.

Natuurlijk zijn er ook de gebruikelijke vliegshow demonstraties. Een bekende Red Bull airrace piloot vliegt een adembenemende aerobatics show met duizingwekkende figuren. Zo tolt hij 11 keer om zijn assen in een inverted flat spin. Mooi formatievliegen door 6 oude Harvards (T6 Texans) en in de korte pauze 's middags een heel indrukwekkende show van een groot radiografisch bestuurd modelvliegtuig. Ik stond net bij een eetkraampje toen die show startte en ik twijfelde even of het echt was. Wat een onmogelijke figuren.

De Nieuw Zeelandse luchtmacht heeft geen straaljagers meer. Enkel nog wat helicopters en propellorvliegtuigen. Maar een aantal oude straaljagers zoals de Vampire en de Strikemaster komen voorvliegen met een indrukwekkend gebulder van hun oude motoren. Ook wordt een show gegeven door Beechcraft met hun nieuwe opleidingsvliegtuig de T6 Texan II. Het begeleidende commentaar lijkt op een verkooppraatje van een autoverkoper. Jammer genoeg onbetaalbaar voor de gewone man.

Ik verdeel het bekijken van de shows over de 3 dagen zodat ik ook tijd heb om wat rond te lopen. Reenactors (mensen die als hobby een historische gebeurtenis naspelen) voeren kleine veldslagen op de grond uit tussen de Duitsers en de geallieerden. Ze gaan behoorlijk in hun rol op. Na afloop heb ik een praatje met een 'soldaat' in een SS-uniform. Met een zwaar duits accent vertelt hij over zijn hobby. Beetje merkwaardig. Ik bezoek ook Peter nog, met wie ik anderhalve week geleden hier in een Tiger Moth heb gevlogen. Verder is er een Zwitser die zijn eigen 2e Wereldoorlogtoestel heeft gebouwd, een Focke Wulf 190, en hij blijkt ook Yak 52's te verkopen. Ik neem zijn kaartje mee, kan altijd interessant zijn. Op zondag bezoek ik tussendoor nog even de schietbaan tegenover het vliegveld om met de .22 en de shotgun te schieten. Wederom niet slecht geschoten, met de .22 bijna een perfecte score op de 20 meter baan.

De afsluiting van de vliegshow is weer bijzonder spectaculair. Een gesimuleerde aanval op een vliegveld. Vrijwel alle vliegtuigen zijn in de lucht en scheren laag over het veld en bevechten elkaar in de lucht. Grote explosies op de grond blazen het decor op, zoals een V2 raket die op het punt staat gelanceerd te worden. In de lucht circelen 'aangeschoten' vliegtuigen met een dikke rookpluim omlaag om dan in een verweg gelegen rivierbedding te duiken, net alsof ze gecrashed zijn op de grond. Dit alles onder opzwepende muziek en oorlogsgeluiden. Heerlijk dat was 3 dagen volop genieten.

Dag 67 - 68: Wanaka

Het landschap verandert van groen in goudbruin. De stijle kliffen en nauwe valleien worden een glooiend berglandschap. Ik ben nog geen uurtje onderweg van Te Anau en alweer in een compleet andere wereld. Die varieteit op zo'n korte afstand is wel het bijzondere aan Nieuw Zeeland. Het is 3 uur rijden naar Queenstown waar ik een tussenstop maak om mijn 'Auto Te Koop' posters op te hangen in verschillende hostels. Ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om een grote Fergburger weg te happen en Guhnter een bezoekje te brengen. We kletsen wat en misschien komt hij zondag ook naar de airshow in Wanaka.

De weg naar Wanaka is weer even mooi en verrassend als de eerste keer. Zigzaggend de bergen op en af met prachtige vergezichten over het ruige landschap. De hemel is strakblauw, het blijft maar mooi weer. Ook in Wanaka verspreid ik mijn 'Auto Te Koop' posters over verschillende hostels. Ben benieuwd, als ik nu mijn auto zou verkopen moet ik nog ruim anderhalve week een auto huren. Voorlopig ook nog niks gehoord op mijn advertenties op internet. Ach jah, veel meer kan ik nu niet doen. De rest van de dag breng ik relaxed door in het plaatsje en het hostel. Morgen maar weer actief gaan worden.

Ondanks mijn goede voornemens begint de volgende ochtend redelijk lui. Uitgebreid ontbijten op het terras met uitzicht over het meer. Beetje winkelen in het dorp en tenslotte genoeg energie om mezelf een schop onder m'n kont te geven. Een mooie rondwandeling naar de top van Mount Iron, een flinke heuvel/berg net buiten Wanaka. Daarna kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en rij door naar het vliegveld, waar het een drukte van belang is. Allemaal voorbereidingen voor de airshow de komende 3 dagen. Later in de middags besluit ik om te proberen volledig rond Lake Wanaka te rijden. Ik volg nauwe gravelweggetjes vlak langs het meer. Halverwege houdt het echter op en moet ik weer omkeren. De omgeving is prachtig. Veel bomen rondom het meer krijgen hun herfstvachtje met goudgele bladeren. In het zonnetje is dat een mooi gezicht. Terug in het hostel vul ik de avond met lezen, internetten en kletsen. Ik verheug me op de airshow de komende 3 dagen.