Het is een verdacht zonnige dag voor een gebied waar het gemiddeld zo'n 250 dagen per jaar regent. Ook de voorspellingen voor de komende dagen zijn zonnig en dat komt mooi uit. Vandaag begin ik aan de Milford Track, een 4-daagse wandeltocht van in totaal zo'n 55km door het prachtige fjordenlandschap. Per dag beginnen er maximaal 40 'vrije' wandelaars aan de tocht en 40 'begeleide' wandelaars. De wandeltocht is zo beroemd dat je ruim een half jaar van tevoren je plekje moet reserveren.
Tijdens de boottocht van een uur naar het startpunt van de wandeltocht maak ik al kennis met de eerste medewandelaars. Een Belg ben ik al eerder tegen gekomen in het hostel in Bluff. Verder is er een grote groep jonge Israeli's aan boord. Veel van hen maken een grote reis zodra ze klaar zijn met hun verplichte 2-jarige militaire diensttijd. En natuurlijk de nodige Duitsers. Die kom je hier in Nieuw Zeeland wel heel vaak tegen. Ook nog het Amerikaanse meisje, die met mij mee is gelift naar het startpunt van de boot. De rest van de medewandelaars zal ik later vanavond in de eerste overnachtingshut ontmoeten.
De hutten tijdens deze tocht zijn modern maar eenvoudig. Stromend vers bergwater, verlichting op zonne-energie die stipt om 10 uur 's avonds uitgaat en een keuken voorzien van gasstellen. Pannen moet je zelf meesjouwen, inclusief alle rommel en lege verpakkingen van het voedsel die je bij je draagt. Een apart toiletgebouwtje met enkel wc's en wasbakken. Geen douches, maar bij de meeste hutten is wel een plek in de buurt waar je kunt zwemmen in het ijskoude bergwater. Maar van die optie maak ik maar geen gebruik.
Zodra de wandelaars binnenkomen verdelen ze zich over de grote slaapzalen. Dan is het koken, eten en luisteren naar de hutbeheerder. Die uitgebreid vertelt over de flora en fauna in de omgeving en wat we de volgende dag tijdens de wandeltocht kunnen verwachten. Bij de huishoudelijke mededelingen wordt de hutbeheerder bij elke volgende hut steeds strenger. Vooral de groep Israeli's heeft er een handje van om rommel achter te laten en de gebruikte kookhoek niet schoon te maken.
De avonden zijn gezellig. De groep leert elkaar al snel beter kennen en er ontstaat zowaar een groepsgevoel, wat voor dit soort individuele tochten toch wel bijzonder is. De eerste avond speel ik Canasta met een Australisch gezin, vader, moeder en 3 kinderen. De volgende avonden gaan de wandelaars steeds vroeger naar bed. Ik kan het goed vinden met Brooks, een boomlange Amerikaan uit Los Angeles. Hij is daar docent op een High School met kinderen uit de wat lagere sociale klasse en dat levert interessante verhalen op. Zo is er speciale 'school' politie die daar op school rondloopt, volledig gewapend en met kogelvrije vesten aan. Dat is in Nederland toch ondenkbaar.
De wandeltocht door het Fjordenlandschap is werkelijk adembenemend mooi. De eerste dag is een makkie van 5km door de bossen tot de eerste hut. Daarna volgt de route een slingerende rivier door een diepe valei, lang geleden gevormd door gletjsers. Het landschap lijkt op tropisch regenwoud. Grillig gevormde bomen, bedekt met groen mos dat in slierten naar beneden hangt. Het is bijna sprookjesachtig. Langzaam werkt de tocht zich langs de bergwand omhoog tot je op de 3e dag begint met een stevige klim om een hoge bergpas te passeren. Van daaruit heb je een fantastisch uitzicht over de twee valleien aan beide zijden van de pas. Een lange afdaling volgt en deze nieuwe vallei is mogelijk nog mooier dan de vorige. Overal stromen watervallen van de wanden naar beneden terwijl je door een sproojesbos wandelt. Het water is ongelooflijk helder en kun je zo drinken. In de vele meren worden de omliggende bergen in het rimpelloze water weerspiegelt. De route is duidelijk aangegeven en eenvoudig te volgen. Hangbruggen en constructies van houten trappen maken het voor iedereen mogelijk om deze tocht te lopen. Aan het einde van de 3e dag is er een kleine side trip naar een gigantische waterval van bijna 600 meter hoogte. Als je nat wilt worden kun je achter de waterval doorlopen, maar ik hou liever mijn spullen droog. De laatste dag is een lange wandeling over vlak terrein naar het eindpunt, Sandfly point. Daar worden we met de boot opgehaald en in Milford Sound afgezet.
Het laatste punt heet niet voor niets Sandfly Point. De hele tocht is vergeven van wolken van deze, kleine, irritante steekvliegjes. Ze zijn een motivatie om niet te lang stil te blijven staan en waar mogelijk te schuilen binnen in de schuilhutten onderweg. De 'begeleide' wandelaars hebben hun eigen hutten en schuilhutten. Deze zijn een stuk luxer dan die van ons. De begeleiders voorzien ze onderweg van thee en koffie en hun overnachtings'hutten' zijn kleine complexen voorzien van luxe als opgemaakte bedden, warme douches, electriciteit en een restaurant waar goed gegeten en gedronken kan worden. Maar ja, de prijs is er dan ook naar, zo'n NS$1000 per dag.
Dit onderscheid tussen luxe en spartaans versterkt alleen maar het groepsgevoel van de 'vrije' wandelaars. Voedsel wordt gedeeld en diegenen die het zwaar hebben worden door iedereen geholpen. Zo sjouwen twee Israeli's een heel stuk de rugzak van een ouder vrouwtje die iets teveel spullen heeft meegenomen. Aan het einde van de tocht wordt er uitgebreid afscheid genomen. Het busje terug naar Te Anau zit vol met tochtgenoten en we besluiten om 's avonds met z'n allen nog pizza te gaan eten in het plaatsje. Een mooi einde van een prachtige en gezellige wandeltocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten