Het regent en waait. Onaangenaam weer en mijn plan om vanochtend wat foto's te gaan maken in Oamaru valt letterlijk in het water. Toch besteed ik de ochtend nuttig met het plannen van de komende dagen. Hostels bellen, activiteiten boeken en lezen wat er te doen en te zien is. Was ik eerst nog bang dat ik de dagen in het zuiden van het Zuider-eiland moeilijk gevuld zou krijgen, nu kom ik bijna dagen tekort. Een Duitser hoort van mijn plannen en bietst een lift naar Dunedin vanmiddag.
Tegen het middaguur klaart het weer op en loop ik toch nog snel een rondje door Oamaru. Daarna vertrek ik met de Duitser naar het zuiden, richting Dunedin. Onderweg stoppen we nog even om de beroemde ronde keien van Moeraki te bekijken. Het zijn stenen zo groot en rond als een flinke skippybal en ze liggen verspreid over het strand. Volgens het bordje zijn ze miljoenen jaren geleden gevormd diep in de aarde en de tijd heeft ze naar boven en buiten toe gewerkt, net als eeuuhmmm ... ehhh tsja :-)
Dunedin wordt het (Schotse) Edinburgh van Nieuw Zeeland genoemd. Het is een grote, uitgestrekte stad gebouwd tegen stijle heuvels rondom een diepe inham aan zee. Overal zie je kerken, kathedralen en gebouwen zoals je die inderdaad in Schotland zou verwachten. Het is vreemd om weer in een grote stad te zijn. Het verkeer is ongeduldig, er rijden politieauto's rond (die heb ik al tijden niet meer gezien) en het is druk op straat. En de straten tegen de heuvels op zijn stijl, erg stijl.
Na de Duitser en mijn spullen in het hostel gedumpt te hebben besluit ik niet in de stad te blijven maar naar het uiteinde van het naastgelegen schiereiland te rijden, Otago Peninsula. Daar huist op de klif aan het einde van het schiereiland een albatroskolonie en het is vandaag een mooie winderige dag om ze te zien vliegen. Na een klein uurtje rijden langs een mooie maar smalle kustweg kom ik bij het bezoekerscentrum. De klif is volledig afgezet met een hek en enkel voor een tour van NS$ 40 kun je de albatroskolonie bezoeken. Tsja, ik word wel eens beetje moe van de manier waarop ze hier maximaal aan het toerisme willen verdienen. Dan maar geen albatrossen en ik stap weer in de auto en rij de kustweg terug. Onderweg zie ik een intrigerend bordje 'Hoiho Knive Maker' met daaronder een pijl. Ik besluit de pijl te volgen en vervolgens wordt het een ware speurtocht over het halve schiereiland om bij de messenmaker terecht te komen. Als ik tenslotte voor zijn huis sta, staat er buiten een bord: Hoiho Knive Maker - Closed. Maar nu ik die hele weg heb afgelegd laat ik me daar niet door afschepen en ik loop de tuin in tot achteraan waar een werkplaats is. Op mijn geroep komt de messenmaker naar buiten. Hij stelt zich voor als Richard en hij blijkt een Nederlander te zijn die ruim 30 jaar geleden naar Nieuw Zeeland is verhuisd en hier de edele kunst van het messen smeden is gaan uitoefenen.
Enthousiast toont hij me zijn collectie messen en vertelt me hoe hij ze maakt. Zijn specialiteit is messen van Damascus Staal. Een eeuwenoude manier van smeden waarbij een stuk staal honderden of zelfs duizenden keren wordt dubbelgevouwen en weer platgeslagen. Het uiteindelijk resultaat na polijsten en etsen is een blad dat een heel fijn netwerk van vloeiende lijntjes heeft. Hij verscheept zijn messen over de hele wereld en heeft ruim 2 jaar aan orders liggen. Ook niet gek als je bedenkt dat hij soms wel 2 maanden aan een mes werkt. Zie hier wat foto's van zijn werk: http://www.flickr.com/photos/70349851@N00/sets/72157611434806508.
Richard geeft me nog een goeie tip en op de terugweg bezoek ik Sandfly Bay. Een strand aan de andere kant van het schiereiland. Als ik over het strand wandel kom ik 2 slapende zeeleeuwen tegen. Ze liggen lui in het zand en af en toe rollen ze om of steken een vin de lucht in. Ik durf niet te dichtbij te komen want het zijn grote beesten en ze schijnen nog best snel te zijn. Even verderop waggelen 2 pinguins in een duinkam. Zo... heb ik toch nog gratis mijn portie wildleven gekregen. De terugweg in de avondschemer is een weg met prachtige vergezichten, die hoog over de kliffen van het schiereiland loopt. Het is bijna donker als ik terugkom in Dunedin. Snel wat in de stad gaan eten en dan lekker naar bed. Maar eerst weer een stijle heuvel beklimmen om bij het hostel te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten