Ik steek mijn duim op naar de man die de linkervleugel omhoog houdt. Het vliegtuig voor me begint langzaam te rollen en gaat dan sneller en sneller. Ik probeer het zweefvliegtuig met de voeten recht achter de sleepkist te houden en met de stick de vleugels horizontaal. Toch slingeren we van rechts naar links en hotsen en botsen we over de hobbelige grasbaan. We komen even los en stuiteren dan weer over de grond. Dan vliegen we definitief en ik voel met iets meer ontspannen. Nog geen meter boven de baan stuur ik het toestel achter de sleper aan die wat later ook loskomt en een langzame klim begint. Geconcentreerd en met kleine stuurcorrecties laat ik het zweefvliegtuig de sleper volgen. Mijn eerste zelf uitgevoerde take off met een zweefvliegtuig achter een sleper is een feit.
Het is pas mijn derde vlucht vandaag maar mijn instructeur met de toepasselijke naam Grizzly is vastbesloten me in twee dagen tijd een stoomcursus zweefvliegen te geven. Bij de eerste vlucht gaf hij me de controls op veilige hoogte. Op de tweede vlucht direct na het loskomen. En nu mocht ik het dus helemaal zelf doen. Ook bij het vliegen is hij niet kinderachtig. We gaan direct op zoek naar thermiek en ik cirkel al snel boven een scherpe bergkam. Er is een kleine thermiekbel en het is lastig om de zwever er, in nauwe cirkels vliegend, in te houden. Toch stijgen we en het uizicht is magnifiek. De hemel is azuurblauw met overal kleine plukjes wolken. Het berglandschap beneden me is adembenemend. In de verte Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland volledig met sneeuw bedekt. Om ons heen een ruig donkerbruin berglandschap met scherpe bergkammen, valleien en wat verderop een groot diepblauw meer. Een arend ziet ons circelen en vliegt naar ons toe. Hij gebruikt de thermiek veel efficienter en stijgt snel boven ons uit. Ik probeer hem in ruime cirkels te volgen. Waanzinnig wat een gevoel.
Die middag doen we na een korte pauze nog 2 vluchten waarbij ik zelf van start tot landing het toestel bestuur. We scheren op vleugelafstand langs bergkammen, cirkelen boven bergtoppen en suizen van wolkje naar wolkje op zoek naar thermiek. Gecontroleerd vliegen met een zwever is andere koek dan met een motorvliegtuig. De coordinatie tussen handen en voeten moet optimaal zijn, alles draait om efficientie. Een lastig maar uitdagend spelletje. Terug op de grond krijg ik twee dikke boeken mee als studiemateriaal voor vanavond.
Naast het veld staat een gezellig klein cafeetje waar we na afloop in de zon een biertje drinken op de veranda. Ik blijf hangen en nuttig er ook mijn avondeten, gezellig kletsend met de eigenaresse. Zo kom ik te weten dat vannacht de Aurora Australis te zien is, het Zuiderlicht. Om 12 uur 's nachts stap ik in m'n auto en rij naar de aangewezen plek om dit verschijnsel te zien. Ik volg ruim een half uur een gravelweg diep het binnenland in. De volle maan is zo helder dat ik m'n koplampen niet hoef te gebruiken. Maar waar ik ook kijk, nergens aan het hemelspant enige vorm van een kleurrige gloed te zien. Onverichter zaken keer ik weer terug naar m'n hotel. Morgen weer vliegen :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten