Terug in Omarama op het vliegveld. Niemand kijkt vreemd op als ik weer binnenstap en ik word begroet alsof ik even een pak melk ben wezen halen. Buiten is het kastelenweer. De zon schijnt en overal boven de bergen verraden plukjes wolken dat er thermiek in de lucht zit. Geen wonder dat ik op de terugweg van Mount Cook de verleiding niet kon weerstaan en de afslag naar Omarama nam.
Ze weten ook precies waarom ik weer kom: de ultieme, urenlange zweefvlucht in de bergen. De kist staat buiten al klaar en de kansen op deze vlucht worden met me afgewogen. Het is thermisch, maar die thermiek is misschien moeilijk te pakken te krijgen. Maar als dat lukt dan zou Gabriel, een 26 jarige Franse toppiloot en instructeur, dat voor elkaar moeten krijgen.
Ook Dagmar, de eigenaresse van het gezellige cafeetje op het vliegveld, begroet me alsof ik niet weggeweest ben en voor ik het weet zit ik weer uitgebreid aan de lunch met Gabriel en een aantal andere piloten. Wat een vreemde plek is dit toch.
Ik ben aan de beurt na de afhandeling van een busje vol Chinezen die plotseling zijn komen aanrijden en allemaal een half uurtje willen vliegen. Na de landing zie ik een van de Chinezen geel van ellende kotsend uit een kist kruipen. Gabriel komt grijnzend naar me toe en zegt dat het goed is in de lucht.
Ingespen en wegwezen. Gabriel laat me de start doen die wat hotsend en botsend gaat maar dan vliegen we. We worden een stuk verderop afgezet door het sleeptoestel, aan het begin van het bergmassief dat loopt tot aan de westkust. Gabriel laat alle electronische toeters en bellen uit en vertrouwt volledig op z'n gevoel om te bepalen waar er thermiek zit en waar niet. Samen met mij oefent hij dat en dat is waanzinnig leerzaam. Ik voel me hopeloos onhandig als ik zie met welk gemak hij het toestel volledig gecoordineerd en met een constante snelheid gecentreerd in een thermiekbel laat draaien. Bij mij zwabbert de neus van links naar rechts en schiet de snelheidsmeter op en neer. We oefenen het draaien en gecoordineerd vliegen zonder op de instrumenten te kijken. Hij kan het goed uitleggen en het kwartje begint te vallen. Al oefenend volgen we de ridges dieper het bergmassief in. Om nu echt verder te komen neemt Gabriel de besturing over en demonstreert zijn vakbekwaamheid. We scheren met de vleugels vlak langs bergtoppen op zoek naar thermiek, dan strak indraaien en omhoog cirkelen om voldoende hoogte te winnen om het dal over te steken naar de volgende bergketen. Hoger en hoger tot de ruige pieken bedekt raken met sneeuw en ijs. We suizen verder vlak onder de wolken en vliegen vlak langs en vlak over scherpe, donkere bergkammen. Zo dichtbij dat het soms lijkt of de vleugel de bergwand schraapt. We stijgen tot 8000 voet (ruim 2.5km) en het uitzicht over het woeste Alpenlandschap is adembenemend. In het Westen zien we zelfs de Tasmanzee tussen de bergtoppen door glinsteren. Dan wordt het weer tijd om terug te keren. Ik krijg de besturing en ik volg de weg terug over en langs de vele bergkammen. Zolang ik die netjes blijf volgen verliest het toestel nauwelijks hoogte. En zo zoeven we terug tot het landschap weer goudbruin wordt en de bergen weer heuvels. Vlak voor de landing geef ik de besturing over aan Gabriel die het toestel netjes laat uitrijden tot vlak voor de hangaar.
De vlucht heeft in totaal drie-en-een-half uur geduurd. Wat een waanzinnige ervaring. Hiermee moet ik straks in Nederland verder gaan, om dan ooit nog eens hier terug te komen voor een bergvliegcursus. Het is al half 8 als ik in het gezellige cafeetje aanschuif voor het avondeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten