Een groene overall, daarover een dikke schapenleren vliegersjas, handschoenen en een leren helm met ingebouwde headset en een ouderwetse vliegeniersbril. Zo liepen de piloten er in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw ook bij. Het bijbehorende vliegtuig is de Tiger Moth. Een tweedekker die voor en tijdens de tweede wereldoorlog veel gebruikt werd als opleidingsvliegtuig. Peter helpt me in de achterste, krappe zitplaats. Slingert met de hand de propellor aan en kruipt voorin. Off we go. Direct na take off krijg ik de controls en voorzichtig probeer ik deze uit. Even aanvoelen wat de stick en rudder doen in zo'n oude kist. Voelt prima en ik maak wat bochten linksom en rechtsom. Op 3000 voet neemt Peter de controls weer over en demonsteert een stall en twee slagen spin. Het vliegtuig spint makkelijk, maar is er gelukig ook weer makkelijk uit te halen. Tenminste... als je voldoende hoogte hebt. Ik krijg de controls weer en we vliegen naar het laagvlieggebied, een vlakte met wat weilanden en bomen. Hier oefenen we het laag ober het landschap vliegen. Fanastisch gezicht om de dubbeldeks vleugels van doek, hout en staalkabel naast je te zien terwijl we vlak over de bomen scheren. De cockpit is open en de wind blaast in m'n gezicht. Wat een heerlijk primitieve manier van vliegen. Ook hier ligt een grasstrip en oefenen we wat touch & go's. Ik voel meer mee dan dat ik zelf vlieg, maar dat is maar goed ook. Zo'n oude staarwielkist landen is toch heel anders dan een modern toestel. Na de landing terug op Wanaka stap ik met een grote grijns uit. Heerlijk dit soort vliegen.
Maar de vliegdag is nog niet over. Na een pauze, waarin ik het lokale vliegtuigmuseum bezoek, gaan we 's middags weer bergvliegen in de Piper Cherokee. De nadruk ligt nu op het landen op verschillende 'veldjes' die hier verstopt liggen in het landschap. Deze worden vaak gebruik door crop dusters (sproeivliegtuigen). Wederom geen standaard circuits maar we passen de nadering van de strip aan op de omgeving. De strips zijn allemaal kort en smal en lopen op of af in het oneven terrein. Eentje ligt hobbelig op de rug van een langgerekte heuvel, geen marge om aan de zijkant van de smalle baan te raken. Na wat touch & go's op een drietal strips gaan we langzaam vliegen door een vallei. Twee standjes flaps en dan weer 360 graden bochten draaien. Zo werken we onze weg weer terug naar Wanaka airfield. Na de vlucht voel ik me behoorlijk moe. Dat is toch heel intensief vliegen zo. Maar super leerzaam en natuurlijk genieten van de prachtige omgeving. Die verveeld hier nooit.
Ik voel me te moe om nog met de shotgun te gaan schieten op de schietbaan, maar Wanaka heeft meer te bieden. Even verderop aan de weg ligt Wanaka Puzzle World. Bij binnenkomst zie ik allemaal tafeltjes staan waar volwassenen druk in de weer zijn met allerlei soorten puzzels, breinbrekers en spelletjes. Na het betalen van de entree krijg je toegang tot een aantal ruimtes met optische illusies. Zo is er een kamer waarin je wordt aangestaard door 170 beroemde gezichten die de muren vormen. Als je door de zaal loopt draaien de gezichten allemaal mee en blijven je aanstaren. Freaky. Een andere ruimte is helemaal onder een hoek gebouwd, maar alle objecten erin staan 'recht'. Dus voor je gevoel sta je zelf scheef. Dat leidt tot vreemde effecten zoals een waterval die omhoog stroomt of biljartballen die op een tafel omhoog rollen. Lastig om je evenwicht te bewaren in deze ruimte. Tenslotte is er buiten nog een groot labyrinth gebouwd waarin je de 4 hoektorens moet zien te vinden. Het kost me ruim een uur dwalen voordat ik deze gevonden heb en dan ook weer terug ben bij de uitgang.
Echt heel moe nu kom ik weer terug in het hostel, prachtig gelegen aan de rand van het meer. Tijd voor een laat middag dutje die overgaat in een luie avond op de bank. Morgen toch echt die shotgun gaan uitproberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten