Om 9 uur 's ochtends ben ik bij de Count Down supermarkt om voorraad in te slaan voor de komende dagen. De Catlins Coast is het ruige kustgebied in het uiterste zuiden van het Zuidereiland en ik verwacht daar weinig winkels of internet en telefoondekking. Plan is om vandaag relaxed de zuidelijke kustweg te gaan volgen en waar mogelijk af te slaan om bezienswaardigheden te gaan bekijken.
Het is prachtig weer en met een lekker muziekje aan laat ik Dunedin achter me. Het eerste uitstapje leidt via een onverharde weg naar Nugget Point. Op een hoge klif in zee staat een witte vuurtoren die via een smal wandelpad bereikt kan worden. Ver beneden me steken ruwe rotsen uit zee, de nuggets, waarop je zeehonden lui ziet zonnebaden. Bovenop de klif voor de oude vuurtoren heb je een prachtig uitzicht over zee en de ruige Catlins kust. Hierna vervolg ik de gravelweg naar Cannibal Bay. Op het kleine parkeerplaatsje bij het strand staan nog 2 campers. Het zandstrand is omgeven door hoge kliffen en verderop zie ik een paar mensen staan. Als ik erheen wandel zie ik waarnaar ze kijken. Een stuk of 15 reusachtige zeeleeuwen liggen op het strand te luieren. Een paar grote robben schuifelen wat heen en weer en steken hun kop in de lucht en slaan wat klanken uit. Soms volgt een korte achtervolging als de een te dicht bij de ander komt. De beesten zijn echt gigantisch groot en ik blijf op gepaste afstand en zorg dat ik niet tussen hen en de zee kom, hun vluchtweg. Na een tijdje liggen ze allemaal lui in het zand en scheppen af en toe een grote vin zand over zich heen. Wel bijzonder om hier zo tussen die reusachtige, wilde beesten te lopen.
Ik vervolg m'n weg naar een andere plaats aan de kust, Jack's Blowhole. Een diep gat in de rotsen waar het zeewater doorheen geperst wordt. Maar op de parkeerplaats bij het strand hoor ik dat de 30 minuten wandeling daarheen niet echt de moeite waard is. Die 30 minuten besteed ik dan maar aan het kletsen met een kiwi die me uitnodigd voor een biertje en het avondeten. Helaas heb ik andere plannen en ik vervolg m'n weg langs de kust. Het landschap is afwisselend maar altijd groen. Soms glooiende heuvels, dan weer stijle bergen, uitgestrekte weilanden of dichtbegroeide bossen. En dat in alle combinaties. Ik rij rustig door en laat wat bezienswaardigheden zoals watervallen links liggen.
Tegen het einde van de middag kom ik aan in Curio Bay, mijn eindbestemming voor vandaag. In het hostel blijk ik toevallig mijn twee kamergenoten al te kennen. De een is Richard, de messenmaker uit Dunedin, die hier een weekendje komt duiken. De ander is Patrick, een Zwitser die ik weken eerder in een hostel aan de westkust heb gesproken. Met Patrick wandel ik na het avondeten naar het 'petrified forest' een kleine 10 minuten verderop. Een versteend plateau van miljoenen jaren oude boomstammen en boomstompen ligt in zee en is bereikbaar bij laag tij. Bizar om te bedenken dat de versteende boomstammen die ik hier zie wel 180 miljoen jaar oud zijn. Het is tegen zonsondergang en dan komen ook hier de pinguins aan land om terug te keren naar hun nest. En ja hoor, een paar ruim halve meter hoge 'yellow eyed' pinguins waggelen op hun grappige manier vlak langs me heen. Op het plateau zijn wel een stuk of 40 mensen om dit schouwspel vast te leggen. Wat moeten die pinguins wel niet denken ?
De rest van de avond speel ik wat spelletjes schaak met Patrick en Richard. Morgen wordt er weer minder weer opgegeven. Hopelijk niet te slecht...
Het is prachtig weer en met een lekker muziekje aan laat ik Dunedin achter me. Het eerste uitstapje leidt via een onverharde weg naar Nugget Point. Op een hoge klif in zee staat een witte vuurtoren die via een smal wandelpad bereikt kan worden. Ver beneden me steken ruwe rotsen uit zee, de nuggets, waarop je zeehonden lui ziet zonnebaden. Bovenop de klif voor de oude vuurtoren heb je een prachtig uitzicht over zee en de ruige Catlins kust. Hierna vervolg ik de gravelweg naar Cannibal Bay. Op het kleine parkeerplaatsje bij het strand staan nog 2 campers. Het zandstrand is omgeven door hoge kliffen en verderop zie ik een paar mensen staan. Als ik erheen wandel zie ik waarnaar ze kijken. Een stuk of 15 reusachtige zeeleeuwen liggen op het strand te luieren. Een paar grote robben schuifelen wat heen en weer en steken hun kop in de lucht en slaan wat klanken uit. Soms volgt een korte achtervolging als de een te dicht bij de ander komt. De beesten zijn echt gigantisch groot en ik blijf op gepaste afstand en zorg dat ik niet tussen hen en de zee kom, hun vluchtweg. Na een tijdje liggen ze allemaal lui in het zand en scheppen af en toe een grote vin zand over zich heen. Wel bijzonder om hier zo tussen die reusachtige, wilde beesten te lopen.
Ik vervolg m'n weg naar een andere plaats aan de kust, Jack's Blowhole. Een diep gat in de rotsen waar het zeewater doorheen geperst wordt. Maar op de parkeerplaats bij het strand hoor ik dat de 30 minuten wandeling daarheen niet echt de moeite waard is. Die 30 minuten besteed ik dan maar aan het kletsen met een kiwi die me uitnodigd voor een biertje en het avondeten. Helaas heb ik andere plannen en ik vervolg m'n weg langs de kust. Het landschap is afwisselend maar altijd groen. Soms glooiende heuvels, dan weer stijle bergen, uitgestrekte weilanden of dichtbegroeide bossen. En dat in alle combinaties. Ik rij rustig door en laat wat bezienswaardigheden zoals watervallen links liggen.
Tegen het einde van de middag kom ik aan in Curio Bay, mijn eindbestemming voor vandaag. In het hostel blijk ik toevallig mijn twee kamergenoten al te kennen. De een is Richard, de messenmaker uit Dunedin, die hier een weekendje komt duiken. De ander is Patrick, een Zwitser die ik weken eerder in een hostel aan de westkust heb gesproken. Met Patrick wandel ik na het avondeten naar het 'petrified forest' een kleine 10 minuten verderop. Een versteend plateau van miljoenen jaren oude boomstammen en boomstompen ligt in zee en is bereikbaar bij laag tij. Bizar om te bedenken dat de versteende boomstammen die ik hier zie wel 180 miljoen jaar oud zijn. Het is tegen zonsondergang en dan komen ook hier de pinguins aan land om terug te keren naar hun nest. En ja hoor, een paar ruim halve meter hoge 'yellow eyed' pinguins waggelen op hun grappige manier vlak langs me heen. Op het plateau zijn wel een stuk of 40 mensen om dit schouwspel vast te leggen. Wat moeten die pinguins wel niet denken ?
De rest van de avond speel ik wat spelletjes schaak met Patrick en Richard. Morgen wordt er weer minder weer opgegeven. Hopelijk niet te slecht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten