Dag 57 - 58: Bluff & Stewart Island - Big White Shark Diving

Mike en George zijn net een komisch duo. Mike is de schipper en eigenaar van de boot en het activiteitenbedrijfje. George is een oudere, blanke Zuid-Afrikaan die vandaag zijn hulpje is op de boot. George doet alles fout en Mike legt hem overdreven duidelijk uit hoe hij het graag zou willen. Gezien de beperkte ruimte op de boot gebeurd dit erg publiekelijk. Het helpt de arme George hierbij ook niet dat hij wat hardhorend is.

Nadat ik gisteren van Wanaka op m'n gemak naar Bluff ben gereden, sta ik vanochtend om 8 uur klaar in de haven om te vertrekken. Samen met nog 10 anderen gaan we vandaag duiken in een kooi tussen de haaien. En als het meezit zien we dan de grote witte haai, oftwel de mensenhaai. Zodra het Mike en George samen gelukt is om van wal te steken zetten we koers richting Stewart Island. Het gaat behoorlijk tekeer in de straat van Foveaux, de zee tussen Bluff en Stewart Island. Het tij, in combinatie met de wind en de ondiepe straat zorgt voor metershoge golven. Vorige week is er nog een schippersboot omgeslagen door een monstergolf en zijn er 8 mensen omgekomen. De boot baant zich een weg over en door de golven, lijkt soms even los te komen om dan met een harde klap weer op het water te smakken. Gelukkig wordt de zee rustiger als we in de luwte van de kust van Stewart Island komen. We gaan voor anker en Mike laat de grote metalen duikerskooi, die op het bovendek staat, met een kraan achter het schip in zee zakken. Dit lukt aardig ondanks de hulp van George, die altijd net het verkeerde touw in handen heeft tijdens dit karweitje.

Mike geeft instructie over het gebruik van de kooi en de duikuitrusting. Hij vertelt net dat het soms wel enige uren kan duren voor er haaien te zien zijn, of we horen George een kreet uitslaan en een hoop gespartel in het water. Iedereen snelt naar de reling en we zien nog net hoe een reusachtige witte haai terug het water induikt. George staat onbeholpen met het einde van een gerafeld touw in zijn handen. 'George, please do not use the bait now' smeekt Mike. Een grote moot tonijn die als aas moet dienen is onverwachts te grazen genomen nadat George die aan een lange lijn het water in heeft gegooid. Iedereen is opgewonden nu. Er kunnen er 3 tegelijk in de kooi en we gaan gelijk aan de slag om ons om te kleden in een wetsuit.

Ik ben de tweede lichting die te water gaat in de kooi. Vanaf het dek hebben we al kunnen zien dat er minstens een grote haai rond de kooi zwemt. Voorzichtig dus met er van bovenaf inkruipen. Van de kooi afvallen in de zee is nu geen optie. De kooi ligt precies op de waterlijn en is aan de boot vastgemaakt. Die deinen dus samen op en neer op de golven aan de oppervlakte. Onder water in de kooi klem ik mijn voeten onder een touw op de bodem en hou me vast aan een railing aan de binnenkant van de kooi. Op ooghoogte is de kooi over een hoogte van 30cm volledig open over de volle breedte. Zo heb je een mooi uitzicht naar buiten en kunnen de echt grote haaien niet naar binnen komen. Grote brokken tonijn worden aan een touw voor de kooi gesleept als lokaas. En het is al direct raak. Een reusachtige witte haai zwemt vlak voor de kooi langs achter het aas aan. Hij is zeker 4 meter lang en zijn gestroomlijnde lijf zit onder de grote krassen en littekens. Vlak naast zijn rugvin zit een transponder vastgeprikt. Deze bedreigde diersoort wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Hij zwemt geruisloos voorbij met zwarte, lege ogen die nietsziend in de kooi staren. Dan haalt hij uit naar het aas. Een indrukwekkende bek vol vlijmscherpe tanden. Hij mist en ramt hard met zijn kop tegen de kooi, zijn ogen nu wit weggedraaid. In zijn haast om weg te komen slaat hij met zijn staart een aantal maal tegen de kooi. Ongelooflijk wat een kracht en snelheid. Ik zou nu niet graag buiten de kooi zwemmen. In het volgende half uur zwemmen een drietal grote witte haaien de hele tijd rond en onder de kooi. Ze komen erg dichtbij, staren naar binnen en draaien dan weer weg. Het is oppassen geblazen om niet 1 haai helemaal de hoek om te volgen en dan per ongeluk je hoofd uit de kooi te steken. Er zwemmen er nog 2 rond in de buurt en ze zijn bijtgraag.

Na een half uur is de volgende lichting aan de beurt. We blijven nog een tijdje voor anker liggen en wie wil kan nog een keer de kooi in. Ik heb het echter koud gekregen en neem een warme douche en kleed me aan. De zee wordt steeds ruiger en op een gegeven moment besluit Mike om de kooi omhoog te halen. Het is met deze deining niet langer verantwoordelijk om er in te kruipen. Met een korte tussenstop op Stewart Island snellen we over de wilde oceaan weer terug naar Bluff. Hier heb ik in het saaie havenplaatsje alle tijd om deze ervaring op me in te laten werken.