Ik krijg een bescheiden applausje tijdens de ochtendbriefing om 10 uur vanwege mijn solo gisteren. Dit wordt pas m'n derde dag in Omarama maar het voelt alsof ik hier al jaren elk seizoen kom. Het is bijna einde vliegseizoen en er lopen nog maar een paar piloten rond, naast het handjevol personeelsleden van de vliegschool. Ze kennen me allemaal bij naam en met iedereen heb ik wel een praatje. De een heeft foto's gemaakt van mijn starts en landingen, de ander schrijft een blog voor de vliegschool en wil een 'interview' met mij ( http://www.glideomarama.com/Blog) en weer een ander heeft gehoord dat ik een 'simulatie-expert' ben (kuch kuch) en wil wat advies over een mogelijke zweefvliegsimulator voor de vliegschool. Ook in het gezellige cafeetje op het vliegveld lijkt het of ik een jarenlange vaste klant ben. De uitbaatsters verwelkomen me vanaf m'n eerste bezoek al met 'Hi Manuel' en weten wat ik die dag gedaan heb voordat ik het kan vertellen. Ongevraagd krijg ik de lunch van de dag voorgeschoteld en er wordt luchtig gedaan over de rekening die oploopt. Ach betaal morgen maar ofzo.
De bedoeling vandaag is om met Grizz een lange vlucht boven de bergen te gaan maken. Daar kan de luchtstroming gaan golven en als je op die golven zweeft dan kun je heel lang bovenblijven en heel erg hoog uitkomen. Zo hoog dat we zuurstofapparatuur aan boord hebben en hele warme kleding aantrekken. Een snelle performance glider staat voor ons klaar. Nu is het alleen het weer dat nog moet meewerken. En dat ziet er niet heel rooskleurig uit helaas. In de verte bij Mount Cook zijn wel de tekenen van 'waves' te zien in de lucht, maar door de flinke bewolking en weinig wind zal het een hele opgaaf worden om daar te komen met de zwever. Je daar op de goede hoogte laten afzetten door de sleper is wel een optie, maar een heel erg dure.
Rond half 3 besluiten we het erop te wagen. De sleper sleept ons naar een nabijgelegen bergketen en daar begint Grizz het gevecht om naar boven te komen. Scherp draaiend weet hij elk zuchtje stijgwind uit te nutten. Maar het blijkt hier niet genoeg en we vliegen het dal in naar een gebiedje waar de zon op het land schijnt. Grizz leest als een doorgewinterde spoorzoeker de tekenen van mogelijke termiek. Een rimpeling op het water, een plukje wolken in de lucht, een stofwolkje op het land. Allemaal aanwijzingen die ons mogelijk kunnen doen laten stijgen. Maar het zit er gewoon niet in vandaag. Al vechtend en draaiend verliezen we hoogte. Terugkeren naar ons veld lukt niet meer en we bereiden ons voor op een buitenlanding. Gelukkig is er een ander vliegveldje in de buurt en met ons laatste beetje hoogte spoeden we daar heen.
We worden hartelijk begroet door Chris, de eigenaar van een rondvluchtbedrijfje hier op het veld. Hij heeft een oude tweedekker waarmee hij toeristen rondvliegt en hij heeft een lange staat van dienst in de vliegerij. Ook is hij ruim voorzien van spraakwater wat ons gedwongen verblijf een stuk gezelliger maakt. Na een uurtje landt de sleper op het veld om ons op te halen. Op de terugweg proberen we nog wat stijg te vinden, maar het weer is er gewoon niet naar.
Na betaling van de cursus en de barrekening neem ik afscheid van iedereen. Vreemd gevoel om hier weg te gaan. Ik rij naar de berg die we vandaag vliegend niet konden bereiken, Mount Cook. In de grote berghut waar ik overnacht zijn nog 3 andere mensen. Weer een hele slaapzaal voor mezelf alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten