'Je hebt een mooie vlucht gehad gisteren he' zegt de medewerkster van het hotel als ik de sleutel van mijn kamer kom inleveren. Tsjee, hoe weet zij dat nou weer? Als ik het gezellige cafeetje binnenstap voor mijn ontbijt weet ook daar al iedereen van mijn lange vlucht gisteren. Dagmar zet meteen een kop thee voor me en Lana schotelt me een heerlijke boerenomelet voor. Met Rebecca heb ik een lang gesprek over vliegen. Zij doet hier een cursus en heeft eergisteren een angstige ervaring gehad tijdens het vliegen in de bergen. Ze vloog samen met Gabriel en kwamen toen in rotor terecht, heftige turbulentie in de bergen. Hoewel alles onder controle was, is ze daar toch flink van geschrokken. Na het ontbijt maak ik een rondje over het veld om nu definitief van iedereen afscheid te nemen. Wat een bijzondere plek is dit toch.
Ik volg de toeristische route naar Oamaru aan de Oostkust. Het berglandschap maakt plaats voor een groen heuvellandschap waarin af en toe scherpe rotspartijen nog hun tanden laten zien. Oamaru is een havenplaatsje met een oud centrum in victoriaanse stijl. Maar bij toeristen is het voornamelijk bekend om de pinguin-kolonies die hier leven. Elke ochtend waggelen de pinguins over het strand naar zee om daar een dagje rond te zwemmen en 's avonds waggelen ze weer terug naar hun nest. Er is een speciale tribune gebouwd waar je voor NS$ 22 dit ritueel kunt aanschouwen. Maar volgens lokale bewoners kun je ook bij de haven rond zonsondergang de pinguins terug zien komen.
Dus hang ik rond zonsondergang wat rond in de haven samen met wat andere toeristen die niet willen betalen voor de 'show'. We turen ingespannen naar de zee en het naastegelegen strandje terwijl het donkerder en donkerder wordt. Maar geen strandende pinguin te bekennen en een voor een haken de toeschouwers af. Na 3 kwartier heb ik het ook wel gezien en wandel rustig terug naar mijn gevangeniskamer in de kelder van het hostel. Morgen weer op weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten