"Uit welk jaar en hoeveel kilometers?" vraagt de autohandelaar. "1995 en 295000 kilometers" antwoord ik. De autohandelaar lacht en zegt "Nee, geen interesse die kan ik niet kwijt.". Dit is de 3e autohandel al die mijn auto niet hoeft. Ik vervolg m'n weg door de buitenwijk van Christchurch waar een hoop autobedrijven zitten. Kriskras rij ik door de straatjes van het industriegebied tot ik weer een autohandel zie waar buiten oude auto's staan. Poging 4. De autohandelaar loopt keurend om de Subaru heen. Opent de motorkap en steekt twee vingers achter het motorblok. Zwart van de olie haalt hij ze weer naar boven, mompelt "olielekkage op de gebruikelijke plaatsen, ik geef er 125 dollar voor". Oef, dat is toch wel een beetje weinig. Hij lacht en geeft me een tip dat een autobedrijfje om de hoek misschien wel interesse heeft. De autohandelaar van dit bedrijfje loopt alleen om de auto heen, kijkt eens diep nadenkend en zegt dan "400 dollar". Ik kijk wat ongelukkig. We komen uit op 500 dollar en die krijg ik meteen handje contantje. Het overschrijven van de auto doen we in een nabijgelegen kantoortje. En daar sta ik dan, zonder auto in een buitenwijk van Christchurch.
Gisteren ben ik nog probleemloos met mijn trouwe Subaru van Greymouth naar Christchurch gereden. Van de westkust naar de oostkust via de Lewis Pass. Een prachtige weg door de Alpen, waarvan links en rechts de bergtoppen met sneeuw bedekt zijn. Ik neem het landschap in me op, beseffend dat dit de laatste keer is dat ik die varieteit te zien ga krijgen. Het tropisch regenwoud van de westkust, de ruige bergen in het alpenmassief, de goudbruine, glooiende uitlopers richting Christchurch. Hoewel ik geen haast heb, rij ik de tocht in 4 uur en in de middag kom ik aan bij mijn laatste hostel van de vakantie. Ik besluit de rest van de middag nuttig te gebruiken en de eerste aanzet te geven tot de verkoop van de Subaru. In de bibliotheek print ik een nieuwe versie van de "Auto Te Koop"-briefjes uit en ik wandel langs zoveel mogelijk hostels om deze op te hangen op de notice boards. Het wordt me duidelijk dat ik niet de enige ben die zijn auto probeert te verkopen. Overal hangen tientallen vergelijkbare briefjes. Tsja, het seizoen is over en een hoop reizigers keren huiswaarts. Ik verwacht weinig interesse van andere reizigers en mijn hoop is om de auto aan een autohandelaar te kunnen slijten. Al zal het dan voor weinig zijn.
In het hostel raak ik aan de praat met Tim en Ross. Tim is een Duitser die nog een paar maandjes voor de reisboeg heeft. Ross is een Engelsman die zijn werkgeluk in Nieuw Zeeland komt zoeken. Nog twee dagen te gaan voordat ik op het vliegtuig naar huis stap en in Christchurch is niet heel veel te doen. Het centrum is nog steeds volledig afgesloten en overal wordt gewerkt aan de restauratie van de stad. Ik stel Tim en Ross voor om morgen een vliegtuig te huren en een rondje te gaan vliegen. Ross is direct enthousiast, maar Tim twijfelt. Hij heeft een beetje last van vliegangst. Maar Tim heeft wel de noodzakelijke auto om op het vliegveld te komen, dus met wat aanmoediging stemt hij in.
De volgende ochtend melden we ons om half 9 op het vliegveld. Hetzelfde grote interntionale vliegveld waarvan ik morgen ga vertrekken. Richard is de instructeur en gezamenlijk wandelen we naar de Piper Warrior. Ik doe een snel inspectierondje en dan nemen we allemaal plaats. Ik vlieg, Ross en Tim zitten achterin. De Piper heeft een glass cockpit, twee grote beeldschermen in plaats van de traditionele instrumenten. Maar dat went snel en niet veel later zitten we in de lucht. We slaan direct af richting Christchurch waar we vrijuit kunnen rondcircelen boven het centrum. De verwoesting van de aardbeving is vanuit de lucht goed te zien. Veel percelen liggen in puin en ook de grote kathedraal is zichtbaar zwaar beschadigd. Hierna vliegen we door naar de kust die bestaat uit puntige, geelgroen begroeide bergen die uitlopen in zee en daar talloze baaien vormen. De bewolking hangt redelijk laag en we vliegen laag door de bergpassen van baai naar baai. Beneden ons ligt het kustplaatsje Akaroa, waar ik ruim een maand geleden een 'zwemmen met dolfijnen' boottocht heb gedaan. Ook de stijle berg waar toen mijn mountainbike een lekke band kreeg roept weer herinneringen op als we er langs vliegen. Achterin is het stil, Tim en Ross doen niks anders dan continu foto's nemen. Dan weer terug naar het vliegveld van Christchurch waar een elegante landing op de grasbaan naast de hoofdbaan volgt. Een mooie en passende afsluiter van deze vakantie. Morgen naar huis, een slopende tocht van ruim 29 uur via Australie, Thailand en Dubai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten