De woning naast de kustweg kijkt uit over zee. Op het erf staat een grote vuurkorf met daaromheen 5 zware metalen aambeelden. Onder het afdak staan al een tiental mensen met een werkschort, veiligheidsbril en werkhandschoenen aan. Het echtpaar Steven en Robyn, ook in werkkleding, heten me welkom en voorzien me van een plakbandje met mijn naam en dezelfde outfit als de andere deelenemers.
Het is 9:30 in de ochtend in Barrytown en de workshop 'mes maken' gaat van start. Het vuur wordt opgestookt door een ventilator die van onder af lucht in de vuurkorf pompt. Iedereen is voorzien van een ruwe, platte, ijzeren staaf die roodgloeiend gemaakt wordt in het vuur. En dan maar hameren op het aambeeld. Grofweg hamer ik de vorm van het lemmet in het metaal. Doel van het hameren is niet alleen om de vorm erin te krijgen maar ook om de dichtheid van koolstof in het ijzer te verhogen, dit zorgt ervoor dat het ijzer harder wordt. Na een aantal keren de cyclus opwarmen en hameren te hebben herhaald wordt het roodgloeiende metaal snel afgekoeld in een speciale wateroplossing. Dit maakt het ijzer nog harder. Steven tekent de uiteindelijke vorm van het mes inclusief greep op het metaal en dan wordt het mes in wording op de juiste maat afgezaagd. Vervolgens schuur ik het mes in het midden redelijk glad op de groffe schuurband. Twee stukjes messing erop lijmen daar waar het handvat overgaat in het lemmet. Het messing wordt vastgezet met messing pinnetjes.
Met een zaagmachine zaag ik vervolgens grofweg de twee houten handvaten uit een ruwe houten plank van Rimu (Red Pine). Ook deze lijm ik op het het metaal. De lijm zorgt voor een beschermlaag op het ijzer zodat deze niet gaat roesten onder het hout. De twee houten handvaten worden vastgezet met 3 messing pinnen. Nu is er een hele grove versie van het mes. Op de schuurband wordt het grootste overtollige deel van het hout en messing afgeschuurd en worden alle gaten en kieren tussen hout, messing en ijzer opgevuld met een sneldrogend composiet houtvulmiddel.
Het is inmiddels lunchtijd en Robyn neemt ons mee naar de keuken waar we gezellig aan de keukentafel met de groep een boterhammetje eten. Na afloop neemt Robyn ons mee de tuin in waar ze een grote reuzenschommel hebben staan. Met een paar man wordt je de lucht in gehesen en dan maak je een metershoge zwieper met uitkijk over de oceaan. Zo houden we ons bezig terwijl Steven alle messen van een schuurbeurt voorziet om ze in de definitieve vorm te krijgen. Dit is een delicaat klusje waarbij, als je dat zelf zou doen, je makkelijk je mes kunt verpesten.
Na nog een rondje bijlgooien op het erf is Steven klaar met alle messen. Die zien er nu echt als messen uit, maar ze zijn nog niet af. We gaan weer aan de slag met de schuurmachines en met steeds fijnere schuurband schuren en polijsten we het lemmet in een aantal sessies tot de definitieve vorm en dikte. Dan wordt het houten handvat van een waxlaag voorzien en stevig geboend waardoor het mooi gaat glimmen. Het mes begint nu echt mooi te worden.
Robyn neemt ons mee naar de voorzijde van het huis. Daar staan 10 stoelen op een rij op de veranda die uitkijkt over zee. We gaan nu aan de afwerking van het mes beginnen. Met een serie van steeds fijner nat en droog schuurpapier polijsten we het mes en het messing tot het glimt als een spiegel. Als laatste gebruiken we polijstpasta voor de finishing touch. Steven schuurt elk mes vlijmscherp op de schuurband en met een slijpsteen en dan zijn we klaar. Een prachtig mooi glimmend mes in een dag gemaakt.
We drinken nog wat met z'n allen en nemen dan afscheid van Steven en Robyn, die ons zo gastvrij in hun huis ontvangen hebben. Zo hebben zij de afgelopen 8 jaar, zes dagen in de week, al ruim 17.000(!) mensen ontvangen en daarmee messen gemaakt. Voor $130 per deelnemer is dat vast een keuke oudedagsvoorziening...
Enthousiast komt ik weer terug in het hostel met mijn glimmende mes. Toch wel bewondering oogstend bij de andere gasten. Ik pak mijn spullen. Morgen een hele dag in de auto terug naar Christchurch. Nog steeds geen reacties op mijn auto-advertenties. Ach jah, zoals de Kiwi's zeggen: No Worries...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten